ഇന്ത്യയുടെ ഏറ്റവും വലിയ ഭീഷണിയായ ആർഎസ്എസ് നവഫാസിസത്തെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിനെയും ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനുള്ള സത്വര ദൌത്യത്തെയും പറ്റി
പി ജെ ജെയിംസ്
RSS ഫാസിസത്തെ സമീപിക്കുമ്പോൾ
ഇന്ത്യയുടെ ഭരണം കയ്യാളുന്ന ബിജെപി 2019ൽ അവകാശപ്പെട്ടതു പോലെ ആ സംഘടനയുടെ അംഗത്വ സംഖ്യ 18 കോടിയാണ്. ആർഎസ്എസിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഉപാധിയാണ് ബിജെപി. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ദൈർഘ്യമേറിയതും ഏറ്റവും വലിയ ഫാസിസ്റ്റ് സംഘടനയുമാണ് ആർ.എസ്.എസ്. മനുസ്മൃതിയുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര അടിത്തറ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ആർഎസ്എസ് 1925-ൽ ഹെഡ്ഗേവാറിനെ ആദ്യത്തെ സർസംഘചാൽക്കയായി സ്ഥാപിച്ചത് യൂറോപ്പിൽ ‘ക്ലാസിക്കൽ’ ഫാസിസം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട അതേ സമയത്താണ്. ആർഎസ്എസ് ജന്മമെടുത്ത 1920-കളുടെ ദശകം ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, കൊളോണിയൽ ഭരണത്തെ മാത്രമല്ല, ഫ്യൂഡൽ ക്രമത്തെയും ബ്രാഹ്മണ ജാതി വ്യവസ്ഥയെയും വെല്ലുവിളിച്ചു കൊണ്ട് പാടെ പ്രക്ഷുബ്ധമായിരുന്നു. മഹാത്മാ ഫൂലെയിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട്, തുടർന്ന് ഡോ അംബേദ്കറുടെ നേതൃത്വത്തിൽ, ‘തൊട്ടുകൂടാത്ത’ ദലിതർ, അപ്രാപ്യമായ സാമൂഹിക ചുറ്റുപാടുകളിൽ നിന്ന് രാഷ്ട്രീയ മുഖ്യധാരയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇതുൾപ്പെടെ, സവർണ്ണ വരേണ്യ മേധാവിത്വത്തിനെതിരായ വെല്ലുവിളികളാണ് ആർഎസ്എസ് രൂപീകരണത്തിലൂടെ ബ്രാഹ്മണ നേതൃത്വത്തെ അതിന്റെ ആധിപത്യം പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.
1925-ൽ ആർഎസ്എസ് രൂപീകരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, സവർക്കർ അതിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര പശ്ചാത്തലമായി ഹിന്ദുത്വ അല്ലെങ്കിൽ ‘രാഷ്ട്രീയ ഹിന്ദുമതം’ (‘ഹിന്ദുത്വ’ ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്) സ്ഥാപിച്ചു. ‘ഹിന്ദുത്വ: ആരാണ് ഹിന്ദു?’ എന്ന തന്റെ കൈയെഴുത്തുപ്രതിയിൽ, മുസ്ലീങ്ങളെയും ക്രിസ്ത്യാനികളെയും ഇന്ത്യയിലെ മറ്റെല്ലാ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെയും ഒഴിവാക്കി, ‘ഹിന്ദുക്കൾ തങ്ങൾക്ക് ഒരു രാഷ്ട്രമായിരുന്നു’ എന്ന് സവർക്കർ വാദിച്ചിരുന്നു. 1940-ൽ ഹെഡ്‌ഗേവാറിന്റെ മരണശേഷം, RSS-ന്റെ രണ്ടാമത്തെ സർസംഘചാൽക്കയായി മാറിയ ഗോൾവാൾക്കർ തൊട്ടുകൂടാത്തവരോടുള്ള മനുവാദ സമീപനത്തോടെയും മുസ്ലീങ്ങളെ രാജ്യത്തിന്റെ മുഖ്യ ശത്രുക്കളായി അപകീർത്തിപ്പെടുത്താനും ഇല്ലാതാക്കാനുമുള്ള പ്രതിബദ്ധതയോടെയുമായി അതിനെ ഒരു തീവ്രവാദ ഹിന്ദുത്വ സംഘടനയായി വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു.
തുടക്കം മുതലേ, ആർഎസ്എസിന് യൂറോപ്യൻ ഫാസിസവു (ക്ലാസിക്കൽ ഫാസിസം)മായി അടുത്ത ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു, യുദ്ധകാലത്തെ ഏറ്റവും വലിയ രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിൽ ഇറ്റലിയിലും ജർമ്മനിയിലും ഉടലെടുത്തതാണ് ക്ലാസ്സിക്കൽ ഫാസിസം. നാസി ഹിറ്റ്‌ലറെ പ്രശംസിച്ചുകൊണ്ട് അക്കാലത്തെ ആർഎസ്എസ് നേതൃത്വം ഫാസിസ്റ്റ് മുസ്സോളിനിയുമായി നേരിട്ട് ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, 1931-ൽ ഇറ്റാലിയൻ ഫാസിസ്റ്റ് സ്വേച്ഛാധിപതി മുസ്സോളിനിയെ സന്ദർശിച്ച ഹെഡ്‌ഗേവാറിന്റെ മാർഗ്ഗദർശിയും രാഷ്ട്രീയ ഗുരുവുമായ മൂൻജെ, അർദ്ധസൈനിക വിഭാഗമായ “സ്റ്റോം ട്രൂപ്പർമാരെ”യും കരിങ്കുപ്പായക്കാരെയും പരിശീലിപ്പിച്ച ഫാസിസ്റ്റ് അക്കാദമി ഓഫ് ഫിസിക്കൽ എജ്യുക്കേഷനിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട് ഭോൻസാല മിലിട്ടറി സ്കൂൾ 1937-ൽ നാസിക്കിൽആരംഭിച്ചു. സെൻട്രൽ ഹിന്ദു മിലിട്ടറി എജ്യുക്കേഷൻ സൊസൈറ്റിയുടെ മാനേജ്‌മെന്റിന് കീഴിൽ ആർഎസ്എസ് പ്രവർത്തകർക്കും ഹിന്ദുത്വ ഗുണ്ടകൾക്കും സൈനിക പരിശീലനം നൽകി. 2008ലെ മാലേഗാവ് സ്‌ഫോടനം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ഹിന്ദുത്വ തീവ്രവാദ ഗ്രൂപ്പുകളുടെ ഭീകര പ്രവർത്തനങ്ങളുമായി ഭോൻസാല സ്‌കൂളിന്റെ ബന്ധം ഏറെ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ട വിഷയമാണ്. ഹിറ്റ്‌ലറോട് ഉയർന്ന ബഹുമാനം പുലർത്തിയിരുന്ന ഗോൾവാൾക്കർ, ഹിറ്റ്‌ലറുടെ വംശീയ വിശുദ്ധിയുടെ സിദ്ധാന്തം ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു. സെമിറ്റിക് വംശങ്ങളെയും ജൂതന്മാരെയും തുടച്ചുനീക്കാനുള്ള ഹിറ്റ്‌ലറുടെ നാസി രീതിയെ അദ്ദേഹം പ്രശംസിച്ചു. മുസ്ലീം പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ ഇന്ത്യക്ക് ഇത് ഒരു നല്ല പാഠമായി അദ്ദേഹം നിർദ്ദേശിച്ചു. RSS ന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രത്യയശാസ്ത്രം അല്ലെങ്കിൽ ഹിന്ദുരാഷ്ട്ര സിദ്ധാന്തം അനുസരിച്ച്, “ഹിന്ദുവും ഹിന്ദുക്കളും മാത്രം, ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രം രൂപീകരിക്കുക” എന്നതായിരുന്നു. ഇന്ത്യ ചരിത്രപരമായി ബഹുമതവും ബഹുഭാഷയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാണെങ്കിലും ഗോൾവാൾക്കറെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ജാതിയെന്നത് ‘ഹിന്ദു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ’ പര്യായമായിരുന്നു. വംശീയവും ബഹുസാംസ്കാരികവും അനേകം ദേശീയതകൾ ചേർന്നതും ഒക്കെയാണെങ്കിലും മനുഷ്യത്വരഹിതമായ ജാതിവ്യവസ്ഥ ഈ സ്വത്വങ്ങളെയെല്ലാം മുറിച്ചുമാറ്റുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഒരു ഫാസിസ്റ്റ് സംഘടന എന്ന നിലയിൽ, RSS അതിന്റെ ആരംഭം മുതൽ തന്നെ ഇസ്ലാമോഫോബിക്, ക്രിസ്ത്യൻ വിരുദ്ധ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ, സ്ത്രീ വിരുദ്ധ, ദളിത് വിരുദ്ധതയിൽ ഊന്നിയതാണ്. മാത്രമല്ല അതിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ നേടിയെടുക്കാൻ അക്രമം ഉപയോഗിക്കുന്ന ശീലമാർന്നതുമാണ്.
കൊളോണിയൽ അടിച്ചമർത്തലുകൾക്ക് വിധേയമായ രാജ്യങ്ങളിൽ ഉയർന്നു വന്ന ദേശീയതയും ദേശസ്നേഹവും സത്തയിൽ കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധമായിരുന്നു. എന്നാൽ സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധ സമരത്തെ വഞ്ചിച്ചതിന്റെ മറവായിരുന്നു ആർഎസ്എസിന്റെ ‘സാംസ്കാരിക ദേശീയത’. മുസ്ലീങ്ങൾക്കെ നേരെ പ്രകടിപ്പിക്കപ്പെട്ട വംശഹത്യാ വിദ്വേഷത്തോടൊപ്പം, ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്വത്തോടുള്ള തീവ്രമായ അടിമത്തവും ആർഎസ്എസിൽ തുടക്കം മുതൽ അന്തർലീനമാണ്. ഇക്കാരണത്താൽ, ബ്രിട്ടീഷ് കാലഘട്ടത്തിലെ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിൽ നിന്ന് അത് പൂർണ്ണമായും വേർപെട്ടു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാരോട് പോരാടി തങ്ങളുടെ ഊർജം പാഴാക്കരുതെന്നും മുസ്ലീങ്ങൾ, ക്രിസ്ത്യാനികൾ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ തുടങ്ങിയ ‘ആഭ്യന്തര ശത്രുക്കളോട്’ പോരാടാൻ ഊർജം ഇത്തരത്തിൽ ലാഭിക്കണമെന്നും ഉയർന്ന ആർഎസ്എസ് നേതൃത്വം അതിന്റെ അണികളെ ഉപദേശിച്ചു. അതുപോലെ, സംഘടന ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഉപരിതല സ്പർശിയായി തുടരുകയും ചെയ്തു.
ഭരണഘടനാ നിർമ്മാണ അസംബ്ലി ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ കരട് തയ്യാറാക്കുമ്പോൾ, ആ ഭരണഘടന അംഗീകരിക്കുന്നതിനെ ശക്തമായി എതിർത്ത് ആർഎസ്എസ് മുന്നോട്ട് വരികയും അതിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ‘മനുസ്മൃതി’ (സ്ത്രീകളെയും ദളിതരെയും മനുഷ്യത്വമില്ലാത്തവരായി തിരിച്ചറിയുന്ന ചാതുർവർണ്യത്തിന്റെ പുണ്യഗ്രന്ഥം അല്ലെങ്കിൽ വർണ്ണ സമ്പ്രദായം) നിർദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തു. വരേണ്യ ജാതികളുടെ താൽപ്പര്യങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമായി എല്ലാ ജാതികൾക്കും റിപ്പബ്ലിക്കൻ ഭരണഘടന തുല്യത നൽകും എന്നതായിരുന്നു അതിന് കാരണം. വാസ്തവത്തിൽ, അംബേദ്കറുടെ നേതൃത്വത്തിൽ രൂപീകരിച്ച ഭരണഘടനയെ എതിർക്കുന്നതിന് വളരെ മുമ്പുതന്നെ, 1947 ഓഗസ്റ്റിൽ ആർഎസ്എസ് മുഖപത്രമായ ഓർഗനൈസർ ത്രിവർണ ദേശീയ പതാകയെയും എതിർത്തിരുന്നു. തീർച്ചയായും, 1948-ൽ രാഷ്ട്രപിതാവിന്റെ കൊലപാതകത്തെത്തുടർന്ന്, ഏതാനും മാസത്തേക്ക് ആർഎസ്എസ് നിരോധിക്കപ്പെട്ടു. 1949 ജൂലൈ 11-ന് ആർഎസ്എസ് നിരോധനം നീക്കാൻ സർദാർ പട്ടേൽ മുന്നോട്ടുവച്ച വ്യവസ്ഥകളിലൊന്ന് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയോടും ദേശീയപതാകയോടും ആദരവ് പുലർത്തണം എന്നതായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, 2003ൽ പാർലമെന്റിന്റെ സെൻട്രൽ ഹാളിൽ സവർക്കറുടെ ഛായാചിത്രം അനാച്ഛാദനം ചെയ്ത വാജ്‌പേയി സർക്കാരിന്റെ കാലത്ത് മാത്രമാണ്, അതായത് അര നൂറ്റാണ്ട് കഴിഞ്ഞതിന് ശേഷമാണ് ആർഎസ്എസ് ദേശീയ പതാക ഉയർത്താൻ തയ്യാറായത്.
വ്യക്തമായും, യുദ്ധകാലഘട്ടത്തിലെ യൂറോപ്യൻ ഫാസിസത്തിന്റെ കാര്യത്തിലെന്നപോലെ, ഭരണവ്യവസ്ഥയുടെ അന്തർലീനമായ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെയും പ്രതിസന്ധിയുടെയും മൂർഛ വർദ്ധമാനമാകുന്നതിന്റെ ഫലമായിട്ടാണ് കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ ഏറ്റവും പിന്തിരിപ്പൻ വിഭാഗങ്ങളായ ഫാസിസ്റ്റുകളുടെ ഉയർച്ചയ്ക്ക് അവസരമൊരുങ്ങുന്നത്. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, സാധാരണ കൊള്ളയും ചൂഷണവും വഴി പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാൻ കഴിയാതെ വരുമ്പോൾ, ജനകീയ സമരങ്ങൾ അനിയന്ത്രിതമാകുമ്പോൾ, രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക സാഹചര്യങ്ങളും സാമൂഹിക സംഘർഷങ്ങളും ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികൾക്ക് അധികാരം പിടിക്കാൻ അനുകൂലമായിത്തീരുന്നു. ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, 1970കളിലെ പ്രതിസന്ധിയും ഇന്ദിരാഗാന്ധി ഭരണകൂടത്തിന്റെ അടിയന്തരാവസ്ഥ പ്രഖ്യാപനവുമാണ് അതുവരെ മുഖ്യധാരയ്ക്ക് പുറത്ത് നിലനിന്നിരുന്ന ആർഎസ്എസിനെ രാഷ്ട്രീയ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് വരാൻ പ്രാപ്തമാക്കിയത്.
ഒരു പുരോഗമന-ജനാധിപത്യ ബദലിന്റെ അഭാവമാണ് അത്തരമൊരു സാഹചര്യം ഫലപ്രദമായി വിനിയോഗിച്ചു കൊണ്ട് അടിയന്തരാവസ്ഥ വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ മുൻനിരയിലേക്ക് വരാൻ ആർഎസ്എസിനെ പ്രാപ്തമാക്കിയത്. ആർഎസ്എസ് താമസിയാതെ ജനസംഘത്തെ മാറ്റി ബിജെപിയെ അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഉപകരണമായി രൂപം കൊടുത്തു. ബാക്കിയുള്ളവ സമകാലിക ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. നൂറുകണക്കിന് പരസ്യവും രഹസ്യവും തീവ്രവാദ സംഘടനകളെ ആർഎസ്എസ് നയിച്ചു കൊണ്ട് സ്ഥലകാലങ്ങളിൽ അതിന്റെ സ്വാധീനം വിശാലമാക്കുകയും ആഴത്തിലാക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതിനോടൊപ്പം അതിന്റെ തീവ്ര വലതുപക്ഷ സാമ്പത്തിക തത്വശാസ്ത്രം, യുഎസ് നേതൃത്വത്തിലുള്ള സാമ്രാജ്യത്വ പാളയത്തോടുള്ള അചഞ്ചലമായ വിധേയത്വം എന്നിവ ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഇന്നും ആർഎസ്എസ് ഒരു സാംസ്കാരിക സംഘടനയായി സ്വയം അവകാശപ്പെടുന്നു. എണ്ണമറ്റ വിദേശ കാവി വിപുലീകൃത സംഘടനകളും ഭീമമായ കോർപ്പറേറ്റ് ഫണ്ടിംഗിന്റെ പിന്തുണയുള്ള അഫിലിയേറ്റുകളും ഉള്ള ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഫാസിസ്റ്റ് സംഘടനയായി ആർഎസ്എസ് വളർന്നു.
അരനൂറ്റാണ്ടിനിടയിൽ ആർഎസ്എസിനുണ്ടായ പെട്ടെന്നുള്ള കുതിച്ചു കയറ്റം ആഗോള നവലിബറലിസത്തിന്റെ ആവിർഭാവത്തിന്റെ വിശാലമായ പശ്ചാത്തലത്തിൽ കാണേണ്ടതാണ്. കാരണം, യുദ്ധാനന്തരമുള്ള ആദ്യത്തെ വലിയ പ്രതിസന്ധിയായ ‘സ്റ്റാഗ്‌ഫ്ലേഷൻ’ വന്നതിന് ശേഷം, സാർവ്വദേശീയ തലത്തിൽ ഇടതുപക്ഷത്തിനുണ്ടായ പ്രത്യയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ തിരിച്ചടികൾ മുതലെടുത്തു കൊണ്ട് ബൂർഷ്വാ ഭരണകൂടം അതിന്റെ ക്ഷേമ മുഖംമൂടി ഉപേക്ഷിച്ച് മൂലധന ശേഖരണ പ്രക്രിയയിൽ മാറ്റം വരുത്തി. നവലിബറലിസത്തെ ആശ്ലേഷിക്കുകയായിരുന്നു. മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, 1970-കളിൽ ഇന്ത്യ അഭിമുഖീകരിച്ച രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി 1975-ൽ ഇന്ദിര ഭരണകൂടം അടിയന്തരാവസ്ഥ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു. 1977-ൽ അടിയന്തരാവസ്ഥ പിൻവലിച്ചെങ്കിലും, അടിയന്തരാവസ്ഥയ്ക്കു ശേഷമുള്ള കാലഘട്ടത്തിൽ, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം നവലിബറൽ ആജ്ഞകൾക്ക് കീഴടങ്ങുകയും സാമ്രാജ്യത്വ-കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ നിയോകൊളോണിയൽ കൊള്ളകൾക്ക് വിധേയമാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
തുടർന്ന് ആഗോള കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനവുമായി കൂടുതൽ സംയോജിപ്പിക്കുകയും നെഹ്‌റുവിയൻ ‘സ്റ്റേറ്റ്-ന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള വികസന മാതൃക’ ഉപേക്ഷിക്കുകയും നവലിബറൽ നയങ്ങളെ ആശ്ലേഷിക്കുകയും ചെയ്തതിന്റെ ഫലമായി ഉണ്ടായ ഇന്ത്യയുടെ അങ്ങേയറ്റം പ്രതിസന്ധി നിറഞ്ഞ കാലഘട്ടത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് ആർഎസ്എസ് ബി.ജെ.പിയെ അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയായി ഉയർത്തിക്കൊണ്ട് ഇന്ത്യയെ ഒരു ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമാക്കി, അതായത്, ഹിന്ദുത്വ ഫാസിസ്റ്റ് രാഷ്ട്രമാക്കി മാറ്റാനുള്ള ചിന്തനീയമായ തന്ത്രം നല്ല രീതിയിൽ രൂപകല്പന ചെയ്തത്. കൂടാതെ, കോൺഗ്രസ് പിന്തുടരുന്ന മൃദുഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ സുഗമമായ പങ്ക് ഫലപ്രദമായി മുതലെടുത്ത്, കോർപ്പറേറ്റ് പിന്തുണയോടെ, താരതമ്യേന കുറഞ്ഞ സമയത്തിനുള്ളിൽ ബിജെപിയെ ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഭരണവർഗ പാർട്ടിയായി മാറ്റാൻ ആർഎസ്എസിന് എളുപ്പമാവുകയും ചെയ്തു. . ആഗോള തലത്തിൽ നവഫാസിസത്തിന്റെ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽപ്പുമായിട്ട് അവിഭാജ്യമായ തലത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ടു കൊണ്ട് ആർഎസ്എസിന് സമൂഹത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മ, സ്ഥൂല തലങ്ങളിൽ ആഘാതങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ഇതിനോടൊപ്പം ഫാസിസ്റ്റ് അധികാരാരോഹണത്തിലേയ്ക്ക് കാര്യങ്ങൾ എത്തിച്ചേരുകയും ചെയ്തു.
രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക-സാംസ്കാരിക മേഖലകളിൽ ആർഎസ്എസിന്റെ ഫാസിസ്റ്റ് കൂടാരം സ്ഥാപിക്കാൻ സഹായിച്ച പ്രക്രിയയുടെ മുഴുവൻ പാതയും ഇവിടെ വരയ്ക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. 1920കളിലെ രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിൽ നിന്ന് പൊടുന്നനെ ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റ മുസ്സോളിനി-ഹിറ്റ്ലർ ഫാസിസത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രത്തിലെ മുഴുവൻ സിവിലിയൻ, സൈനിക ഉപകരണങ്ങളിലും ആഴത്തിൽ ഇറങ്ങിച്ചെന്നിട്ടുള്ള, ഏതാണ്ട് ഒരു നൂറ്റാണ്ടോളം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന വ്യവസ്ഥാപിതവും സുസ്ഥിരവും ദീർഘകാലികവുമായ ഒരു പ്രക്രിയയിൽ വേരൂന്നിയതാണ് ആർഎസ്എസ് നയിക്കുന്ന ഇന്ത്യൻ ഫാസിസം. മറ്റ് സാമ്രാജ്യത്വ ശക്തികളുമായി കടുത്ത വൈരുദ്ധ്യം പുലർത്തിയിരുന്ന ക്ലാസിക്കൽ ഫാസിസത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, കൊളോണിയൽ കാലഘട്ടത്തിലും യുദ്ധാനന്തര നിയോ കൊളോണിയൽ കാലഘട്ടത്തിലും ഹിന്ദുത്വ ഫാസിസം തുടക്കം മുതൽ തന്നെ അന്താരാഷ്ട്ര ധനമൂലധനത്തിന് വിധേയമായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, നവലിബറൽ കാലഘട്ടത്തിൽ ഈ പ്രക്രിയ ആരംഭിച്ചത് 1980-കൾ മുതൽ ഉള്ള രാമജന്മഭൂമി പ്രസ്ഥാനത്തോടെയാണ്. റാവു സർക്കാർ നെഹ്‌റുവിയൻ മാതൃക ഉപേക്ഷിച്ച് തീവ്ര വലതുപക്ഷ നവലിബറൽ നയങ്ങൾ സ്വീകരിച്ച പശ്ചാത്തലത്തിൽ 1992-ൽ ബാബറി മസ്ജിദ് തകർത്തു, 1990-കളുടെ അവസാനത്തിലും 21-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലും വാജ്‌പേയി ഗവൺമെന്റിന്റെ കീഴിലുള്ള രണ്ടാം തലമുറ ആഗോളവൽക്കരണം നടന്നു, 2002-ൽ ഗുജറാത്ത് വംശഹത്യ നടന്നു, 2014-ലെ മോഡി അധികാരത്തിൽ വന്നു, 2019-ൽ മോഡി വീണ്ടും അധികാരത്തിൽ വന്നു എന്നിവയെല്ലാം ഈ നവ-ഫാസിസ്റ്റ് പരിവർത്തനത്തിലേക്കുള്ള പ്രധാന നാഴികക്കല്ലുകളിൽ ചിലതാണ്.
രണ്ടാം മോദി സർക്കാരിന് കീഴിൽ, സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുടെ സമ്പൂർണ്ണ സ്വകാര്യവൽക്കരണ-കോർപ്പറേറ്റ്വൽക്കരണത്തിന്റെയും ഭരണഘടനാപരവും ഭരണപരവും സ്ഥാപനപരവുമായ മേഖലകളും അടങ്ങുന്ന സിവിലിയൻ മേഖലകളുടെയും (സൈനിക സ്‌കൂളുകൾ ആരംഭിക്കുന്നതിനുള്ള ആർഎസ്എസ് സംരംഭം മുതൽ അഗ്നിപഥ് പദ്ധതി വരെ) സൈനിക ഘടനകളുടെയും അടക്കം കാവിവൽക്കരണവും പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടുന്ന പശ്ചാത്തലത്തിൽ ആർഎസ്എസ് ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമെന്ന ലക്ഷ്യത്തിലേയ്ക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കയാണ്. എന്നു വെച്ചാൽ, 1939-ൽ ഗോൾവാൾക്കർ തന്റെ കൃതിയായ ‘നാം, നമ്മുടെ രാഷ്ട്രം നിർവചിച്ചു’ എന്നതിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതു പോലെ മനുസ്മൃതിയുടെ തത്വങ്ങൾക്ക് അനുസൃതമായി, അസഹിഷ്ണുത പേറുന്ന ഒരു ദൈവാധിപത്യ രാഷ്ട്രമായ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കുക എന്ന ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യത്തിലേക്കാണ് RSS ഇപ്പോൾ നീങ്ങുന്നത്. സിഎഎ, യൂണിഫോം സിവിൽ കോഡ് മുതലായവയിലൂടെ മുസ്ലീം കുടിയേറ്റക്കാരോടുള്ള ബഹുമുഖ വിവേചനത്തിൽ പ്രകടമാകുന്ന മുസ്ലീം വിരുദ്ധത പോലുള്ള ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ എല്ലാ പ്രത്യേകതകളിലും (ഉദാഹരണത്തിന്, ഭൂമിയിൽ “ഏറ്റവും പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടവർ” എന്ന് യുഎൻ വിശേഷിപ്പിച്ച റോഹിങ്ക്യകളെ “നുഴഞ്ഞുകയറ്റക്കാരായി” ചിത്രീകരിക്കുന്നു) ഇന്ന് ന്യൂനപക്ഷ പീഢനം എത്തിനിൽക്കുന്നു. അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ജാതി സംഘടനകളെ അപനിർമ്മിയ്ക്കുകയും അവയ്ക്ക് മേൽ മേധാവിത്തം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ട് ഹിന്ദുത്വത്തിലേക്ക് സമന്വയിപ്പിക്കുകയെന്ന പരിപാടി ഇന്ത്യയിലെമ്പാടും നടപ്പാക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. ആധുനികതയുടെ എല്ലാ മൂല്യങ്ങളും നിരസിക്കപ്പെടുന്നു, യുക്തിസഹവും ശാസ്ത്രീയവുമായ ചിന്തകൾ തിരസ്കരിക്കപ്പെടുന്നു, പാരമ്പര്യത്തെയും വിജ്ഞാനവിരോധവാദത്തെ (obscurantism)യും പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നു, വിയോജിപ്പിനെയും വ്യത്യസ്ഥതകളേയും രാജ്യദ്രോഹമായി കണക്കാക്കുന്നു, വീരത്വത്തെയും വരേണ്യതയെയും ആരാധിക്കുന്നു, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധതയും കോർപ്പറേറ്റ് ഫിനാൻസ് ക്യാപിറ്റലുമായുള്ള വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാത്ത ഐക്യവും മുഖമുദ്രയാക്കുന്നു എന്നിവ ആർഎസ്എസ് നവഫാസിസത്തിന്റെ പ്രകടിത സവിശേഷതകളാണ്.
നവലിബറലിസത്തിന് കീഴിലുള്ള ഫാസിസം അഥവാ നവഫാസിസം
ഈ നിർണായക ഘട്ടത്തിൽ, നിയോഫാസിസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള മൂർത്തമായ ധാരണ – അതായത്, ഫാസിസവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പഴയ നിബന്ധനകളും പ്രയോഗങ്ങളും അപ്രസക്തമായിരിക്കുന്ന, നവലിബറലിസത്തിൻ കീഴിലുള്ള ഫാസിസം – ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനും ഫാസിസത്തെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്നതിനും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. ഏറ്റവും പിന്തിരിപ്പൻ കോർപ്പറേറ്റ്-ഫിനാൻസ് മൂലധനത്തിന്റെ മേധാവിത്വവുമായുള്ള ഫാസിസത്തിന്റെ അവിഭാജ്യമായ സംയോജനമാണ് അതിന്റെ സാർവത്രിക സ്വഭാവം എന്നതിൽ സംശയമില്ല. എന്നിരുന്നാലും, എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങൾക്കും ഫാസിസത്തിന്റെ ആവിർഭാവത്തിന് ഒരു നിശ്ചല രൂപമോ മാതൃകയോ ആരോപിക്കുന്നത് തെറ്റാണ്. മാത്രമല്ല അത് ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ സമരങ്ങൾ കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനും തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കും. ഉദാഹരണത്തിന്, വിശാലമായ ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ ജനകീയമുന്നണി കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ഫിനാൻസ് മൂലധനത്തിലെ ഉറച്ച അടിത്തറയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഫാസിസത്തെ നിർവചിച്ച കോമിന്റേണിന്റെ ഏഴാം കോൺഗ്രസ് (1935), കൊളോണിയൽ അർദ്ധ കൊളോണിയൽ രാജ്യങ്ങളിലും ഫാസിസത്തിന്റെ വികാസത്തിന്റെ വ്യത്യസ്ത രീതികളെ അടിവരയിട്ടിരുന്നു. ഇവിടെയൊന്നും “ജർമ്മനിയിലും ഇറ്റലിയിലും മറ്റ് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളിലും നമ്മൾ കണ്ടു ശീലിച്ച ഫാസിസത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു ചോദ്യവുമില്ല” എന്നത് കൃത്യമായി പരാമർശിച്ചു. അതായത്, രാജ്യങ്ങളുടെ പ്രത്യേക രാഷ്ട്രീയ, സാമ്പത്തിക, ചരിത്ര സാഹചര്യങ്ങളെ ആശ്രയിച്ച്, ഫാസിസം വ്യത്യസ്ത രൂപങ്ങൾ സ്വീകരിക്കാം.
ഈ നിർണായക ചോദ്യത്തിന് ഇന്ന് ഒരു സ്ഥൂലതല മാനമുണ്ട്. രാജ്യത്തെ മുഴുവൻ പുരോഗമന-ജനാധിപത്യ വിഭാഗങ്ങൾ, തൊഴിലാളിവർഗം, കർഷകർ, അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ജനങ്ങൾ, ബുദ്ധിജീവികൾ എന്നിവർക്കെതിരെ കോർപ്പറേറ്റ്-ധനമൂലധനത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രതിലോമകരവും ഭീകരവുമായ ഘടകങ്ങളുടെ സർക്കാരാണ് ഫാസിസം എന്നതിൽ സംശയമില്ല. എന്നിരുന്നാലും, 20-ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ യുദ്ധാനന്തര കാലഘട്ടത്തിൽ ‘ക്ലാസിക്കൽ ഫാസിസം’ ഉയർന്നുവന്നപ്പോൾ, ധനമൂലധനം അല്ലെങ്കിൽ സാമ്രാജ്യത്വം അതിന്റെ കൊളോണിയൽ ഘട്ടത്തിലായിരുന്നു. മറുവശത്ത്, ഇന്ന് യുദ്ധാനന്തര നവകൊളോണിയൽ ഘട്ടത്തിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് നവലിബറൽ കാലഘട്ടത്തിൽ, കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ പരിധിയില്ലാത്തതും അനിയന്ത്രിതവുമായ അതിർത്തികൾ ഭേദിച്ചുള്ള നീക്കങ്ങളിലൂടെ പ്രകടമാകുന്ന ആഗോളവൽക്കരണത്തിലൂടെയോ മൂലധനത്തിന്റെ അന്താരാഷ്ട്രവൽക്കരണത്തിലൂടെയോ സമ്പത്ത് ശേഖരണം നടക്കുന്നു. 21-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭം മുതൽ ധന സമാഹരണത്തിന്റെ പ്രതിസന്ധി രൂക്ഷമായതോടെ, പ്രത്യേകിച്ച് 2008-ലെ “സബ്-പ്രൈം ക്രൈസിസ്” മുതൽ, ഡിജിറ്റൈസേഷൻ പോലുള്ള മുൻനിര സാങ്കേതികവിദ്യകളിലെ പുരോഗതി ഉപയോഗിച്ച്, ആഗോള മൂലധനം അതിന്റെ ഭാരം കൂടുതലും ലോകജനതയുടെ തോളിലേയ്ക്ക് മാറ്റുന്നതിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, രാജ്യങ്ങളുടെ മൂർത്ത സാഹചര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് പ്രതിലോമ, വംശീയ, വർഗീയ, നവോത്ഥാന, മതമൗലികവാദ, വിദ്വേഷ, വിജ്ഞാനവിരോധ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെ അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ അടിത്തറയായി ഫലപ്രദമായി ഉപയോഗപ്പെടുത്തി ആഗോള തലത്തിൽ കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ സ്വേച്ഛാധിപത്യം നടപ്പിലാക്കാൻ നവഫാസിസം തീവ്രമായി ശ്രമിയ്ക്കുന്നു.
അതിനാൽ, ഇന്നത്തെ കോർപ്പറേറ്റ് ധന സമാഹരണത്തിന്റെ യുക്തിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നവലിബറൽ ഫാസിസമോ നവഫാസിസമോ വിശകലനം ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. തീർച്ചയായും, ആഗോളവൽക്കരണം ഒരു പുതിയ അന്താരാഷ്ട്ര തൊഴിൽ വിഭജനം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുകയും ലോകവ്യാപകമായി അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനങ്ങളുടെ മേൽ കടുത്ത ചൂഷണം അഴിച്ചുവിടുകയും അതുവഴി അതിന്റെ ധന സമാഹരണ പ്രതിസന്ധിയെ താൽക്കാലികമായി മറികടക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് പഴയ ‘രാഷ്ട്ര കേന്ദ്രീകൃത ഉൽപ്പാദനം’ പുനഃക്രമീകരിക്കാൻ കാരണമായിത്തീർന്നിട്ടുണ്ട്. മറുവശത്ത്, ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ തിരിച്ചടികൾ മുതലെടുത്ത്, വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലെ അദ്ധ്വാനിക്കുന്നവരും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരുമായ ജനങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള വൈജാത്യവും വൈവിധ്യതയും പ്രയോജനപ്പെടുത്തി, “സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയം”, “മൾട്ടി കൾച്ചറലിസം” തുടങ്ങിയ ഉത്തരാധുനിക പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെ ഫലപ്രദമായി ഉപയോഗിക്കുന്നതിലൂടെ കോർപ്പറേറ്റ് കൊള്ളയടിയിൽ നിന്ന് ശ്രദ്ധ തിരിച്ചുവിടുകയും അതുവഴി മൂലധനത്തിനെതിരായ ചെറുത്തുനിൽപ്പിനെ അസംഘടിതമാക്കുകയും ഛിന്നഭിന്നമാക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് തൊഴിലാളിവർഗത്തിനും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവർക്കും ഇടയിൽ വിഭജനം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിലും ധനമൂലധനം വിജയിച്ചു.
അങ്ങനെ, മൂലധനത്തിന്റെ അന്താരാഷ്ട്രവൽക്കരണവും അതിന്റെ ഭീകരവും വിനാശകരവും പ്രതിലോമപരവുമായ സത്തയും ജീർണ്ണതയും കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ, ഫാസിസം ഇന്ന് അന്തർദേശീയ സ്വഭാവമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ, മുതലാളിത്ത-സാമ്രാജ്യത്വ രാജ്യങ്ങൾക്ക് മാത്രമായിരുന്ന ‘ക്ലാസിക്കൽ ഫാസിസത്തിൽ’ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, നവഫാസിസം, അതായത്, നവലിബറലിസത്തിൻ കീഴിലുള്ള ഫാസിസം, ദേശീയ അതിർത്തികൾ മുറിച്ചുകടന്ന് ആഗോളമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഇന്നത്തെ അന്താരാഷ്ട്ര സാഹചര്യത്തിന്റെ മൂർത്തമായ വിലയിരുത്തൽ, എല്ലായിടത്തും ഭൂരിപക്ഷ മതം ധനമൂലധനത്തിന് നവഫാസിസത്തിന്റെ (ഉദാഹരണത്തിന്, അമേരിക്കയിലെ സുവിശേഷവാദം, പശ്ചിമേഷ്യയിലെ രാഷ്ട്രീയ ഇസ്ലാം, ഇന്ത്യയിലെ ഹിന്ദുത്വം, ശ്രീലങ്കയിലെയു മ്യാൻമറിലെയും ബുദ്ധമതം) പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അടിത്തറയായി ഉപയോഗിക്കുന്നതിന് അനുയോജ്യമാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു. യൂറോപ്പിലെ സാമ്പത്തിക പ്രഭുക്കന്മാർ തൊഴിലാളികൾക്കും കുടിയേറ്റക്കാർക്കും അഭയാർത്ഥികൾക്കും എതിരെ ഒരു പാൻ-യൂറോപ്യൻ നവഫാസിസ്റ്റ് സഖ്യം ആരംഭിച്ച രീതിയാണ് മറ്റൊരു ഉദാഹരണം.
ഇന്ന്, കോർപ്പറേറ്റ് കൊള്ളയുടെ ഫലമായി ഉപജീവനമാർഗ്ഗം, തൊഴിൽ, ആവാസവ്യവസ്ഥ, പരിസ്ഥിതി എന്നിവയിലുണ്ടായ നഷ്ടവും അതുപോലെ തന്നെ സാമൂഹ്യ ജനാധിപത്യവാദികൾ ഉൾപ്പെടെയുള്ള, നവലിബറൽ നയങ്ങൾക്ക് ബദലില്ലാത്തവരായ മുഖ്യധാരാ പരമ്പരാഗത പാർട്ടികളിലുള്ള ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസം നഷ്‌ടപ്പെടുത്തലും സൃഷ്ടിക്കുന്ന സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ അരക്ഷിതാവസ്ഥയുടെ ബഹുജന മനഃശാസ്ത്രം മുതലെടുക്കാൻ എല്ലായിടത്തും നവഫാസിസ്റ്റുകൾ ഓവർടൈം പ്രവർത്തിക്കുന്നു. രാജ്യങ്ങളുടെ പ്രത്യേകതകൾ ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്, നവഫാസിസ്റ്റുകൾ പൊതുവെ ഒരു എക്‌സ്‌ക്ലൂസിവിസവും ഭൂരിപക്ഷവാദവും പിന്തുടരുന്നു. ജനസംഖ്യയുടെ ‘ഏകമാനജാതി’ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന വിഭാഗത്തെ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച് അതിനെ പലപ്പോഴും മത, വംശീയ/വംശീയ, ഭാഷാ ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ, കുടിയേറ്റക്കാർ, അഭയാർത്ഥികൾ, ദളിതർ, ആദിവാസികൾ, സമൂഹത്തിലെ മറ്റ് പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടതും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടതുമായ വിഭാഗങ്ങൾ തുടങ്ങിയവർ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ‘വിജാതീയ’ വിഭാഗങ്ങൾക്ക് എതിരായി തിരിച്ചു നിർത്തുന്നു.. നവഫാസിസത്തിന് തഴച്ചുവളരാൻ വളക്കൂറുള്ള ഒരു മണ്ണ് ഒരുക്കുന്നതിന് അവരെ ഉപയോഗിച്ച് സർവതലങ്ങളിലും അരാഷ്ട്രീയവൽക്കരണവും സോഷ്യൽ എഞ്ചിനീയറിംഗും അവലംബിക്കപ്പെടുന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, തനതായ സവിശേഷതകളോടെ, ഇന്ത്യയിലെ ബിജെപി ഭരണം ഇന്നത്തെ നവഫാസിസ (കോർപ്പറേറ്റ്-കാവി ഫാസിസ)ത്തിന്റെ ഒരു സാധാരണ ഉദാഹരണമാണ്. അനിയന്ത്രിതമായ നവലിബറൽ-കോർപ്പറേറ്റുവൽക്കരണത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം ഇന്ന് ആർഎസ്എസ് പ്രത്യയശാസ്ത്രമായ ‘ഹിന്ദു ദേശീയത’ അല്ലെങ്കിൽ ഹിന്ദുത്വത്തിന് അനുസൃതമായി ഒരു ഹിന്ദു തിയോക്രാറ്റിക് രാഷ്ട്രമോ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമോ സ്ഥാപിക്കുന്നതിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്.
ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനെ പറ്റി
ഈ വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന് നോക്കിക്കാണുമ്പോൾ, മുൻകാല അനുഭവങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പാഠങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് എന്നു മാത്രമല്ല രാജ്യത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് 21-ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ ധനമൂലധനത്തിന്റെ ചലന നിയമങ്ങളുടെ മൂർത്തമായ വിലയിരുത്തലിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലും കൂടിയാണ് ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ ആക്രമണം ആരംഭിക്കേണ്ടത് എന്ന് കാണാൻ കഴിയും. വ്യക്തമായും, ഇതിനകം സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, നവലിബറലിസത്തിന് കീഴിലുള്ള കോർപ്പറേറ്റ്-ഫിനാൻസ് മൂലധനത്തിലെ ഏറ്റവും പിന്തിരിപ്പൻ വിഭാഗങ്ങളുടെ ഭരണമാണ് നവഫാസിസം. അതിനാൽ, ഭരണവർഗ/ബൂർഷ്വാ പാർട്ടികൾ അടിസ്ഥാനപരമായി നവലിബറൽ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ ആണെങ്കിലും, അവയെല്ലാം ഫാസിസ്റ്റുകളല്ല. തീർച്ചയായും, നിയമവാഴ്ച, ബൂർഷ്വാ-ജനാധിപത്യ അവകാശങ്ങൾ, സ്വതന്ത്രവും നീതിയുക്തവുമായ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്, ആവിഷ്‌കാര സ്വാതന്ത്ര്യം, പത്രസ്വാതന്ത്ര്യം എന്നിവയ്ക്ക് വേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്ന വിഭാഗങ്ങളുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, നവലിബറലിസത്തിൽ വേരുകളുള്ള അവരുടെ വർഗ സ്വഭാവവും കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനവുമായുള്ള ബന്ധവും തെരഞ്ഞെടുപ്പ് രാഷ്ട്രീയമാണ് ഏക പ്രവർത്തന മണ്ഡലം എന്ന കാഴ്ചപ്പാടും ഈ പാർട്ടികളെയെല്ലാം സാമൂഹിക ജിവിതത്തിലെ സൂക്ഷ്മ-സ്ഥൂല ഇടങ്ങളപ്പാടെ തന്നെ കവർന്നെടുത്ത ഫാസിസ്റ്റുകൾക്കെതിരായ പോരാട്ടത്തിൽ മുൻകൈയെടുക്കാൻ കഴിവില്ലാത്തവരാക്കുന്നു.
അതിനാൽ, ഫാസിസം കയ്യടക്കിയ തന്ത്രപരമായ മേഖലകളിൽ നിന്ന് ഫാസിസ്റ്റ് കൂടാരങ്ങൾ തുടച്ചുനീക്കപ്പെടുന്നതുവരെ ഫാസിസ്റ്റ് തിരിച്ചുവരവിന്റെ ഭീഷണി (ബ്രസീലിൽ അടുത്തിടെ നടന്ന നവഫാസിസ്റ്റ് അട്ടിമറി ശ്രമം ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്) ഉയർത്തുന്നുണ്ട് എന്നതിനാൽ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് വിജയം മാത്രം മതിയാകില്ല എന്നത് പഠിപ്പിച്ചു തരുന്നുണ്ട്. കാരണം, ഭരണകൂടത്തിന്റെ ഉപാധികൾക്ക് മേലുള്ള നിയന്ത്രണത്തോടൊപ്പം, കാവി ഫാസിസ്റ്റുകൾ അവരുടെ വിശാലവും സമാനതകളില്ലാത്തതുമായ സംഘടനാ സംവിധാനത്തിലൂടെ തെമ്മാടികൾ, അർദ്ധസൈനിക ഗുണ്ടകൾ എന്നിവയിലൂടെ ‘തെരുവുശക്തി’യുടെ മേൽ ഗംഭീരമായ നിയന്ത്രണം സ്ഥാപിച്ചു. പാർലമെന്ററി പാതയിലൂടെ ഫാസിസ്റ്റുകളെ വെല്ലുവിളിക്കാനുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഓപ്‌ഷൻ സൈദ്ധാന്തികമായി ഇന്ന് നിലവിലുണ്ടെങ്കിലും, സ്വതന്ത്രവും നീതിയുക്തവുമായ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളും കൂടുതൽ ദുഷ്‌കരമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അതിനാൽ, രാജ്യവ്യാപകവും വിശാലവുമായ ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ ജനകീയ പ്രസ്ഥാനം ഇല്ലാതെ പാർലമെന്ററി പ്രവർത്തനങ്ങളിലുള്ള കേവലമായ നീക്കങ്ങൾക്ക് ഫാസിസ്റ്റുകളെ നേരിടാൻ കഴിയില്ല. ഫാസിസ്റ്റേതര ഭരണവർഗ പാർട്ടികൾ പലപ്പോഴും അവഗണിക്കുന്ന ഒരു വശമാണിത്.
വിശാലമായ ‘ഇടത് സ്പെക്‌ട്രത്തിന്റെ’ കാര്യത്തിലേക്ക് വരുകയാണെങ്കിൽ, അതിൽ ‘സോഷ്യൽ ഡെമോക്രാറ്റുകൾ’ (ഉദാ. സി.പി.ഐ.യും സി.പി.എമ്മും) മുതൽ സാഹസികർ (ഉദാ. മാവോയിസ്റ്റുകൾ) വരെയുണ്ട് എന്നു കാണാൻ കഴിയും. ഭരണവർഗങ്ങളിലെ ഫാസിസ്റ്റ് അനുകൂല, ഫാസിസ്റ്റ് ഇതര വിഭാഗങ്ങളെ (അവർക്ക് ഫാസിസം ഭരണവർഗങ്ങൾക്കിടയിലെ ഭരണമാറ്റം മാത്രമാണ്) വേർതിരിവ് കാണാത്ത രണ്ടാമത്തെ വിഭാഗം, ഏറ്റവും പിന്തിരിപ്പൻ വിഭാഗത്തിനും നവഫാസിസത്തിന്റെ തീവ്രവാദ വർഗ സത്തയ്ക്കും നേരെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ നിലപാട് മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെടുന്നു. മറുവശത്ത്, സിപിഎമ്മിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഇന്ത്യയിൽ ഫാസിസം ഇനിയും വരാനിരിക്കുന്നതേയുള്ളൂ. അതിന്റെ സൈദ്ധാന്തികരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, മോദി ഭരണം “ഫാസിസത്തിന്റെ വക്കിലാണ്”, അവിടെ “ഫാസിസത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ” മാത്രമേയുള്ളൂ. ഈ മൂല്യനിർണ്ണയം ഫാസിസത്തോടുള്ള സ്റ്റീരിയോടൈപ്പ് സമീപനത്തിൽ നിന്നാണ് ഉയർന്നുവരുന്നത്. ഫാസിസത്തെ യുദ്ധങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള കാലഘട്ടത്തിലെ ‘ക്ലാസിക്കൽ ഫാസിസ’ത്തിന്റെ ഒരു പാഠപുസ്തക പകർപ്പായി വീക്ഷിക്കുന്ന രീതിയാണ് ഇവിടെ കാണുന്നത്. നവഫാസിസത്തോടുള്ള ഈ യാന്ത്രിക സമീപനം ശാസ്ത്രീയ വിശകലനത്തിന് വിരുദ്ധമാണ്. ഏതൊരു സാമൂഹിക പ്രതിഭാസവും ഒരു പുതിയ ചരിത്ര പശ്ചാത്തലത്തിലും മറ്റൊരു സാമൂഹിക രൂപീകരണത്തിലും കൂടുതൽ രൂപാന്തരപ്പെടുകയും വികസിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ആ മൂർത്തമായ സാഹചര്യത്തിന്റെ സവിശേഷതകളോടും പ്രത്യേകതകളോടും അനിവാര്യമായും പൊരുത്തപ്പെടും. പാർലമെന്ററി ജനാധിപത്യത്തിന്റെ മൂടുപടമണിഞ്ഞു കൊണ്ട് ഇന്ന് ഫാസിസത്തിന് വംശപരവും വംശീയവുമായ ശുദ്ധീകരണത്തിനും ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെയും കുടിയേറ്റക്കാരെയും അഭയാർഥികളെയും സ്ത്രീകളെയും അടിച്ചമർത്താനും ഉന്മൂലനം ചെയ്യാനും കഠിനാധ്വാനം ചെയ്തു നേടിയ ജനാധിപത്യ അവകാശങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കാനും തൊഴിലാളികളെ ചൂഷണം ചെയ്യാനും തീവ്രവാദ രീതികൾ ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയും. പുതിയ സാങ്കേതിക വിദ്യകളിലൂടെ പ്രകൃതിയെ ചൂഷണം ചെയ്തു കൊണ്ട് കാലാവസ്ഥാ ദുരന്തത്തിലേക്കും മുഴുവൻ സൈനികവൽക്കരണത്തിലേക്കും നയിക്കുന്നു. ‘സോഷ്യൽ ഡെമോക്രാറ്റുകൾ’ ഫാസിസത്തോടുള്ള യാന്ത്രിക സമീപനം, അവർ എവിടെയും എപ്പോൾ അധികാരത്തിലിരിക്കുമ്പോഴും തീവ്ര വലതുപക്ഷ നവലിബറൽ നയങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കുന്നവരെന്ന നിലയിലുള്ള സ്വന്തം നിലപാടുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതിൽ സംശയമില്ല.
എന്നിരുന്നാലും, ഫാസിസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഈ വ്യത്യസ്ത ധാരണകൾ, ആർഎസ്എസ് നവഫാസിസത്തെ ചെറുക്കുന്നതിനും പരാജയപ്പെടുത്തുന്നതിനുമായി വിശാലമായ ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനം കെട്ടിപ്പടുക്കുക എന്ന അടിയന്തിരവും അനിവാര്യവുമായ ദൗത്യത്തിൽ നിന്ന് വിട്ടുനിൽക്കുന്നതിനുള്ള ന്യായീകരണമാകരുത്. പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായും രാഷ്ട്രീയമായും സംഘടനാപരമായും ശക്തമായ ഒരു ഇടതുപക്ഷ പ്രസ്ഥാനം കാലഘട്ടത്തിന്റെ ആവശ്യമാണ് എന്നതിൽ സംശയമില്ല. അതേസമയം, ഇത്തരമൊരു അഖിലേന്ത്യാ പ്രസ്ഥാനം തയ്യാറാകുന്നത് വരെ നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാനാവില്ല. കാരണം അത് ആത്മഹത്യാപരമായിരിക്കും. അതിനാൽ വിഭാഗീയവും അവസരവാദപരവുമായ വ്യതിയാനങ്ങൾ ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്, ഏറ്റവും പിന്തിരിപ്പൻ കോർപ്പറേറ്റ് ചങ്ങാത്ത മൂലധനത്തിനും അവർ പിന്തുണയ്‌ക്കുന്ന നവഫാസിസ്റ്റ് ഭരണകൂടത്തിനും എതിരെ പോരാടുന്നതിന് ഭരണവർഗങ്ങളിലെ ഫാസിസ്റ്റ് ഇതര വിഭാഗങ്ങളുമായി സഖ്യമുണ്ടാക്കാൻ ഇടതു-ജനാധിപത്യ ശക്തികളുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് ശ്രമം ആവശ്യമാണ്.
എന്നിരുന്നാലും, അങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോൾ, യഥാർത്ഥ ഇടതുപക്ഷ, പുരോഗമന, ജനാധിപത്യ ശക്തികൾ ഇന്നത്തെ ഭരണവർഗ പാർട്ടികളുടെ വിവിധ വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ഓവർലാപ്പിംഗ്, ഇന്റർപെനട്രേറ്റിംഗ്, സങ്കീർണ്ണമായ നവലിബറൽ പരസ്പര ബന്ധങ്ങളും താൽപ്പര്യങ്ങളും ഒക്കെ സംബന്ധിച്ച് ബോധവാന്മാരായിരിക്കുകയും വേണം. ഫാസിസ്റ്റേതര ഭരണവർഗ പാർട്ടികളുമായും സോഷ്യൽ ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടികളുമായും ചേർന്ന് നിൽക്കുമ്പോൾ തന്നെ അവരുമായി അശ്രാന്തം പ്രത്യയശാസ്ത്ര പോരാട്ടങ്ങൾ നടത്തുകയും വേണം. അധ്വാനിക്കുന്നവരുടെയും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരുടെയും ദീർഘകാലവും തന്ത്രപരവുമായ താൽപ്പര്യങ്ങൾ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കണം. ഈ വിഷയത്തിൽ പുരോഗമന ജനാധിപത്യ ശക്തികളുടെ ഭാഗത്തുനിന്നുള്ള ഏതൊരു അലംഭാവവും “ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ ഐക്യത്തിന്റെ” താൽപ്പര്യങ്ങൾക്കായി അധ്വാനിക്കുന്നവരുടെയും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരുടെയും താൽപ്പര്യങ്ങളെ അടിയറ വെയ്ക്കുന്നതിലേക്ക് നയിക്കും. അത്തരമൊരു തെറ്റ് ഒഴിവാക്കാൻ, കോർപ്പറേറ്റ്-കാവി ഫാസിസത്തിനും അതിന്റെ പ്രകടനങ്ങൾക്കും എതിരായ രാജ്യവ്യാപകമായ ജനകീയ സമരങ്ങളുടെ ഏകോപനം കെട്ടിപ്പടുക്കേണ്ട സമയം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. ഹിന്ദുത്വ ഫാസിസത്തിനും തീവ്ര വലതുപക്ഷ നവലിബറൽ നയങ്ങൾക്കുമെതിരായ സമരങ്ങൾ സമന്വയിപ്പിച്ച് നിരവധി ജനകീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ അവിടെയുണ്ട്. സിഎഎ വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനം അല്ലെങ്കിൽ മുസ്ലീം കുടിയേറ്റക്കാർക്ക് പൗരത്വം നിഷേധിക്കുന്നതിനെതിരായ ജനകീയ മുന്നേറ്റം, കാർഷിക കോർപ്പറേറ്റ്വൽക്കരണത്തിനെതിരായ ചരിത്രപരമായ കർഷക പ്രസ്ഥാനം എന്നിവ ഇക്കാര്യത്തിൽ രണ്ട് ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. ഇവയ്‌ക്കൊപ്പം തൊഴിലാളികൾ, പ്രത്യേകിച്ച് അസംഘടിത വിഭാഗങ്ങൾ, കർഷകർ, സ്ത്രീകൾ, ദളിതർ, ആദിവാസികൾ, ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന മുസ്‌ലിംകൾ, യുവാക്കൾ, വിദ്യാർത്ഥികൾ തുടങ്ങിയവരുടെ നിരവധി സമരങ്ങൾ രാജ്യത്തുടനീളം കോർപ്പറേറ്റ് ആക്രമണങ്ങൾക്കെതിരെ ഉയർന്നുവരുന്നുണ്ട്. ആവാസ വ്യവസ്ഥയിൽ നിന്നുള്ള പലായനം, പരിസ്ഥിതി വിനാശം, ജാതി അതിക്രമങ്ങൾ, വർഗീയ അടിച്ചമർത്തലുകൾ, ജനാധിപത്യ അവകാശങ്ങളുടെ ലംഘനങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ. ഉചിതമായ സംഘടനാ രൂപങ്ങളിലൂടെ ഈ സമരങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുമ്പോൾ, നവലിബറൽ നയങ്ങൾക്കും ആർഎസ്എസ് നവഫാസിസത്തിനും എതിരെ ഒരു രാഷ്ട്രീയ ബദലിനെക്കുറിച്ച് സംവാദങ്ങളും ചർച്ചകളും ആരംഭിക്കാൻ പുരോഗമന, ജനാധിപത്യ ശക്തികൾ ബോധപൂർവമായ ശ്രമങ്ങൾ നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. കോർപ്പറേറ്റ്-കാവി ഫാസിസത്തിനെതിരായ പൊതു മിനിമം പരിപാടിയിൽ അധിഷ്ഠിതമായ ഒരു ദേശീയ ഏകോപനത്തിലേക്ക് സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ തലത്തിലുള്ള ഇത്തരം സംരംഭങ്ങൾ നയിക്കും. ശരിയായ ഇടപെടലുകൾ നടത്തിയാൽ, ഈ നീക്കം, ഏറ്റവും പിന്തിരിപ്പൻമാരായ നവഫാസിസ്റ്റുകളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നതിനും പരാജയപ്പെടുത്തുന്നതിനുമായി വരുന്ന തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളിൽ ഫാസിസ്റ്റ് ഇതര ഫാസിസ്റ്റ് പാർട്ടികളുമായുള്ള തന്ത്രപരമായ സഖ്യത്തിലേക്ക് വ്യാപിപ്പിക്കാം.
ഇവിടെ മനുവാദത്തിനെതിരെയും ദലിതർക്കെതിരെ വളരുന്ന മനുഷ്യത്വരഹിതമായ ബ്രാഹ്മണ ജാതി ആചാരങ്ങൾക്കെതിരെയും ഫലപ്രദമായ ചെറുത്തുനിൽപ്പ് കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിലെ പ്രത്യേക പ്രസക്തിയെ കുറിച്ചും ഒരു പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ ക്ഷണിയ്ക്കൽ ആവശ്യമാണ്. അതിനാൽ ഇന്ത്യൻ ഫാസിസത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര അടിത്തറയായ മനുവാദി-ഹിന്ദുത്വയ്‌ക്കെതിരെ എല്ലാ പുരോഗമന ബുദ്ധിജീവികളുമായും സമാന ചിന്താഗതിക്കാരുമായും ഐക്യപ്പെട്ടു കൊണ്ട് പ്രത്യയശാസ്ത്രപരവും രാഷ്ട്രീയവും സാംസ്കാരികവുമായ ഇടപെടലുകൾ തീർച്ചയായും നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ ഭൗതിക പിന്തുണയോടെ ഹിന്ദുത്വ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിക്കൊണ്ട് ഇന്ത്യയെ ഒരു സമ്പൂർണ്ണ ദിവ്യാധിപത്യ രാഷ്ട്രമാക്കി മാറ്റുന്നതിനുള്ള ഭ്രാന്തമായ വേഗതയിൽ RSS ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന വേളയിൽ ഇത് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്.
(countercurrents.org പോർട്ടലിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച, സഖാവ് പി ജെ ജെയിംസ് എഴുതിയ ലേഖനത്തിന്റെ മലയാള വിവർത്തനം)