12ആം പാർട്ടി കോൺഗ്രസ്

3.1 ഏകദേശം 140 കോടി ജനങ്ങൾ അധിവസിക്കുന്ന നമ്മുടെ ഇന്ത്യ, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ രാജ്യങ്ങളിലൊന്നാണ്. വൈവിധ്യങ്ങളും സങ്കീർണ്ണതകളും ഏറെയുള്ള  ഒരു ബഹുരാഷ്ട്ര, ബഹുവംശ, ബഹുഭാഷാ, ബഹുസംസ്കാര, ബഹുമത രാജ്യമാണത്. സിന്ധു നദീതീരത്ത് ഏകദേശം 6000 വർഷം മുമ്പ് മുതൽ നിലനിന്ന സിന്ധുനദീതട സംസ്കാരം അടക്കമുള്ള മഹത്തായ ഒരു ഭൂതകാലം ഈ രാജ്യത്തിനുണ്ട്.  അതേ സമയം, ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ വിശാലമായ ഭൂപ്രദേശത്തിലുടനീളം നവീന ശിലായുഗ നാഗരികതകൾ പ്രബലമായിരുന്നു. സിന്ധുനദീതട സംസ്കാരത്തിന്റെ അന്ത്യം എങ്ങനെയുണ്ടായി എന്നതിനെക്കുറിച്ച് വ്യത്യസ്തങ്ങളായ നിരവധി പരികല്‍പനകൾ നിലവിലുണ്ട്. അതിനെത്തുടർന്ന് വന്ന വേദ സംസ്കാരം ഉത്തര-മധ്യ ഇന്ത്യയുടെ മുഴുവൻ സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രത്തെയും ഉടച്ചുവാർത്തു. നിരവധി വിള്ളലുകളുടെ അനുസ്യൂത പ്രക്രിയ അല്ലാതിരുന്നിട്ടു കൂടി, ഇന്ത്യൻ വർഗസമരത്തിന്റെ ഗതി നിർണയിക്കുന്നതിൽ വേദ നാഗരികതയുടെ പൈതൃകവും തുടർച്ചയും നിർണായകമാണ്.

3.2 തുടക്കത്തിൽ, വേദ സംസ്കാരം വർഗ രഹിതമായിരുന്നുവെന്നു പറയാം. പക്ഷെ, ഉൽപ്പാദന ശക്തികളുടെ വികാസവും അതിനെ തുടർന്നുള്ള മിച്ച ഉൽപ്പാദനവും, വർഗ്ഗവിഭജനത്തിന് വഴിയൊരുക്കി. ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിന്റെ തനതു സവിശേഷതയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, വർഗ്ഗങ്ങൾ വർണ്ണങ്ങളായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു, വർണവിഭജനത്തിന്റെ സവിശേഷരൂപത്തിലാണ് വർഗ്ഗവിഭജനം പ്രത്യക്ഷമായത്. അങ്ങനെ, പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ വർഗസമരത്തിന്റെ രൂപമായി വർണ്ണസമരം ഉയർന്നുവന്നു. പിൽക്കാല വൈദിക കാലഘട്ടത്തിൽ, ബ്രാഹ്മണരും ക്ഷത്രിയരും രാജ്യത്തിന്റെ വിശാലമായ ഭൂപ്രദേശങ്ങളിൽ ഭരണവർഗങ്ങളായി ഉയർന്നുവന്നു. ഈ ഭരണവിഭാഗത്തിന് എതിരായി, വൈശ്യരും ശൂദ്രരും ചേർന്ന മറ്റൊരു കൂട്ടുകെട്ടും ഉയർന്നുവന്നു. വൈശ്യരും ശൂദ്രരും അടങ്ങിയ ഈ കൂട്ടുകെട്ടായിരുന്നു യഥാർത്ഥ ഉത്പാദകരേയും രാജ്യത്തെ അധ്വാനിക്കുന്ന ജനങ്ങളെയും പ്രതിനിധാനം ചെയ്തിരുന്നത്. ഈ വർഗ്ഗ വിഭജനത്തിൽ ദൃഢമായി സ്ഥാപിതമായ ഭരണകൂട സംവിധാനം, ആര്യന്മാരുടെ പഴയ രാഷ്ട്രീയ സംഘടനകളായ സഭ, സമിതി എന്നിവയ്ക്ക് പകരമായി ഏകദേശം അഞ്ഞൂറ് വർഷത്തോളം നിലനിന്ന പിൽക്കാല വേദ കാലഘട്ടത്തിൽ ഉയർന്നുവന്നു.

3.3 മൗര്യഭരണത്തിന്റെ പതനത്തോടെ ഈ കാലഘട്ടം അവസാനിക്കുകയും  മനുവാദത്തിലധിഷ്ഠിതമായ ഭരണകൂടം സ്ഥാപിതമാവുകയും ചെയ്തു.  ഈ പുതിയ ഭരണസംവിധാനം വർണ്ണ-വിഭജനത്തെ സ്ഥാപനവൽക്കരിക്കുന്നതിനും ജാതി വ്യവസ്ഥയിലേക്കുള്ള അതിന്റെ പരിവർത്തനത്തിനും വഴിയൊരുക്കി. മനുവാദി ഭരണകൂടത്തിന്റെ  പ്രത്യയശാസ്ത്രവും അതിൻ പ്രകാരമുള്ള നിയമവും എല്ലാ സ്ത്രീകളെയും ശൂദ്രരായി കണക്കാക്കി. പ്രാചീന ഇന്ത്യയിൽ ഉടലെടുത്ത ഈ നിഷ്ഠൂരമായ പുരുഷാധിപത്യ ഭരണസംവിധാനം അതിന്റെ സത്തയിൽ ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ ഇന്നും തുടരുന്നു. തൽഫലമായി, ജാതി സമരവും ലിംഗസമരവും ഇന്ത്യൻ വർഗസമരത്തിന്റെ രണ്ട് അവിഭാജ്യ ഘടകങ്ങളായി തുടക്കം മുതൽ വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

3.4 മധ്യകാലഘട്ടം മുതൽ മുഗളന്മാർ പിന്തുടർന്ന സുൽത്താൻ ഭരണത്തിന്റെ വരവടക്കം തുടർന്നു വന്ന എല്ലാ ഭരണങ്ങളും നിരവധി മാറ്റങ്ങൾക്കിടയാക്കിയെങ്കിലും അവയൊന്നും രാജ്യത്തിന്റെ ജാതി അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സാമൂഹിക ഘടനയെ സ്പർശിക്കുകയോ, ഇന്ത്യൻ വർഗസമരത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ഗതിയെ മാറ്റിമറിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. എന്നിരുന്നാലും, ഇന്ത്യയിലെ മുഗൾ ഭരണത്തിന്റെ അവസാന പകുതിയിൽ, തദ്ദേശീയ മുതലാളിത്ത വികാസത്തിന് അടിത്തറ പാകിയ ഗിൽഡ് സമ്പ്രദായത്തിന്റെയും ശക്തമായ വാണിജ്യ മൂലധനത്തിന്റെയും വരവ്, പണ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുടെ വ്യാപനം തുടങ്ങിയവ കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂടത്തിന്റെ ആവിർഭാവത്തിലേക്ക് നയിച്ചു.

3.5  അതേ സമയം, മെർക്കന്റയിൽ കാലം മുതൽക്കുതന്നെ ഇന്ത്യയ്ക്കുമേൽ കൊളോണിയൽ ആധിപത്യം ആരംഭിച്ചു. ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനിയെ പ്രതിനിധീകരിച്ച കൊളോണിയൽ മേധാവികൾ ഇന്ത്യയെ കൊള്ളയടിക്കുന്നതിനുതകും വിധം രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക വ്യവസ്ഥയിൽ മാറ്റം വരുത്താൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും സഹസ്രാബ്ദങ്ങൾ പഴക്കമുള്ള ഇവിടുത്തെ ജാതി വ്യവസ്ഥയിൽ ഇടപെടാതിരിക്കാൻ തുടക്കം മുതലേ ശ്രദ്ധിച്ചു. മണ്ണിൽ പണിയെടുക്കുന്ന യഥാർത്ത കർഷകർക്ക് ഭൂമി കൈവശം വെക്കാനുള്ള അവകാശം പോലും നിഷേധിച്ചുകിട്ടുണ്ടും ഭൂമിയുടെ ശാശ്വതമായ ഉടമസ്ഥാവകാശം ഭൂവുടമകൾക്ക് ഏൽപിച്ചുകൊണ്ടും 1793-ലെ പെർമനന്റ് സെറ്റിൽമെന്റ് ആക്ട് ഉപയോഗിച്ച് ജമീന്ദാരി സമ്പ്രദായം കെട്ടിയേല്പിച്ചു. ഇതോടൊപ്പം, സർക്കാർ ഏജന്റുമാർ കർഷകരിൽ നിന്ന് ഭൂമി കരം ശേഖരിച്ചു പോന്ന മഹൽവാരി, റയത് വാരി സമ്പ്രദായങ്ങളും ബംഗാളിൽ വേരുന്നിയ ജമീന്ദാരി സമ്പ്രദാവുമെല്ലാം ഇന്ത്യയുടെ മേൽ കൊളോണിയലിസത്തിന്റെ സാമൂഹിക അടിത്തറ രൂപപ്പെടുത്തിയ ഭൂബന്ധങ്ങളുടെ പ്രബലമായ ഫ്യൂഡൽ രൂപമായി മാറി.

3.6 1857-ലെ ഒന്നാം ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം പോർച്ചുഗീസുകാർ തുടക്കമിട്ടതു മുതലുള്ള കൊളോണിയലിസത്തിനെതിരായി, ഇന്ത്യൻ ജനത നടത്തിയ പ്രക്ഷോഭങ്ങളുടെയും കലാപങ്ങളുടെയും പരിസമാപ്തിയായിരുന്നു. പ്ലാസി യുദ്ധത്തിൽ തുടങ്ങി ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലാകമാനം വ്യാപിച്ച ഈ എണ്ണമറ്റ സമരങ്ങൾക്ക് നേതൃത്വം നൽകിയത് തദ്ദേശീയരായ ഭരണാധികാരികൾ മാത്രമല്ല, കൃഷി, ഗാർഹിക വ്യവസായം, ഉപജീവനം എന്നിവ നശിപ്പിക്കുന്നതിനെതിരെ കോളോണിയലിസ്റ്റുകൾ നടപ്പാക്കിയ നിർബന്ധിത നികുതിപിരിവിനെതിരെ നിലയുറപ്പിച്ച കർഷകരും, ആദിവാസികളും, കരകൗശല വിദഗ്ധരും കൂടി ചേർന്നതായിരുന്നു. ഇത് ആത്യന്തികമായി ബ്രിട്ടീഷ് ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനിയുടെ ഇന്ത്യക്കു മേലുള്ള ആധിപത്യത്തിലേക്ക് നയിച്ചു.

3.7 ഒന്നാം ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തെ ക്രൂരമായി അടിച്ചമർത്തിയതിനു ശേഷം, പ്രാദേശിക രാജാക്കന്മാരെയും ഫ്യൂഡൽ പ്രഭുക്കന്മാരെയും തങ്ങളുടെ വിശ്വസ്ത സഖ്യകക്ഷികളാക്കി മാറ്റിക്കൊണ്ട്, ജാതി-ഫ്യൂഡൽ കാർഷിക ബന്ധങ്ങളെ ദൃഢീകരിക്കുന്ന നയം ബ്രിട്ടൻ അനുവർത്തിച്ചു. ഒന്നാം സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിലെ ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധ ഐക്യത്തിൽ നിന്ന് പാഠങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ട്, 1857-ന് ശേഷമുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് നയം പ്രധാനമായും ഹിന്ദു-മുസ്ലിം വർഗീയ ധ്രുവീകരണത്തിൽ അധിഷ്‌ഠിതമായി ‘ഭിന്നിപ്പിച്ചു ഭരിക്കുക’ എന്നതായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് വ്യാവസായിക മുതലാളിത്തത്തിന്റെ അഭിവൃദ്ധിയുടെ വർഷങ്ങളിൽ, വ്യാപാര, താരിഫ് നയങ്ങളിലൂടെ പരമ്പരാഗതവും ശൈശവാവസ്ഥയിലുള്ളതുമായ  ഇന്ത്യൻ വ്യവസായങ്ങളെ തകർത്ത് ഇന്ത്യയെ അസംസ്കൃത വസ്തുക്കളുടെ ഉറവിടമായും ബ്രിട്ടീഷ് ഉൽപ്പന്നങ്ങളുടെ വിപണിയായും മാറ്റാനുള്ള എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും നടത്തി. റെയിൽവേ, പോസ്റ്റ്, ടെലിഗ്രാഫ്, പണസംവിധാനം, ബാങ്കുകൾ, വായ്പാ സ്ഥാപനങ്ങൾ, അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾ എന്നിവ കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനൊപ്പം സൈന്യവും പോലീസും ഉൾപ്പെടെയുള്ള കൊളോണിയൽ ഭരണകൂടത്തിന്റെ ദൃഢീകരണം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം ചേർന്ന് സർവ്വതും ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയൽ താൽപ്പര്യങ്ങൾക്ക് വിധേയമാക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഇടനിലക്കാരായി വളർത്തിയെടുത്ത വ്യാപാരി വർഗ്ഗം പിന്നീട് ഇന്ത്യൻ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയൽ വ്യവസ്ഥയുമായി ഉദ്ഗ്രഥിപ്പിക്കാൻ പ്രവർത്തിച്ച ദല്ലാൾ ബൂർഷ്വാ വർഗ്ഗമായി മാറി.  അതോടൊപ്പം, ഇംഗ്ലീഷ് വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം നടപ്പാക്കിക്കൊണ്ട്, കൊളോണിയൽ ഭരണകൂടത്തെ സേവിക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരു ദല്ലാൾ ഉദ്യോഗസ്ഥമേധാവി വർഗത്തെ വികസിപ്പിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്തു. അതുവരെ വിദ്യാഭ്യാസം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന താഴ്ന്ന ജാതികളിലെ ഒരു ചെറിയ വിഭാഗത്തിനും പരിമിതമായ തോതിൽ ആധുനിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിലേക്ക് പ്രവേശനം ലഭിച്ചു.

3.8  ഒന്നാം ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തെ അടിച്ചമർത്തിയതും കമ്പനി ഭരണത്തിൽ നിന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് ഗവൺമെന്റിന്റെ നേരിട്ടുള്ള ഭരണത്തിലേക്കുള്ള മാറ്റവും ഇന്ത്യയുടെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ ആദിവാസി കലാപങ്ങൾ അടക്കമുള്ള ജനമുന്നേറ്റങ്ങൾക്ക് വഴിയൊരുക്കി. ആധുനിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയും ബൂർഷ്വാ ജനാധിപത്യ ആശയങ്ങളുടെയും സ്വാധീനം നവോത്ഥാനത്തിന്റെയും സാമൂഹിക പരിഷ്കരണ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ആവിർഭാവത്തിനും കൊളോണിയലിസത്തിനെതിരായ രാഷ്ട്രീയ അവബോധം രാജ്യത്തുടനീളം വ്യാപിക്കുന്നതിനും കാരണമായി. ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് കൊളോണിയൽ ഭരണത്തിനെതിരായ ജനരോഷം നിയന്ത്രിക്കാനും വഴിതിരിച്ചുവിടാനുമുള്ള സുരക്ഷാ വാൽവായി കൊളോണിയലിസ്റ്റുകളുടെ പങ്കാളിത്തത്തോടെ ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോൺഗ്രസ് രൂപീകരിച്ചത്. വളർന്നുവരുന്ന ദല്ലാൾ ബൂർഷ്വാസി, വൻകിട ഭൂപ്രഭുവർഗ്ഗം, ബ്യൂറോക്രറ്റിക് വിഭാഗങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ കോൺഗ്രസിന് മേൽ തങ്ങളുടെ സ്വാധീനം ചെലുത്തി. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും കോളനി വാഴ്ചയ്‌ക്കെതിരായ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ വേദിയായി കോൺഗ്രസ് ക്രമേണ മാറി. കൂടാതെ, കോൺഗ്രസ് രാജ്യത്തുടനീളം അതിന്റെ സ്വാധീനം വ്യാപിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ അതിന്റെ വർഗ സ്വഭാവം കൊളോണിയൽ ഭരണാധികാരികൾക്കെതിരെ ജനങ്ങളുടെ വിപ്ലവോത്സാഹത്തെ കെട്ടഴിച്ചുവിടുന്നതിൽ നിന്ന് കോൺഗ്രസിനെ തടഞ്ഞു. ബ്രിട്ടീഷ് കോമൺവെൽത്തിനകത്തുള്ള ‘പുത്രികാരാജ്യ പദവി’ യിൽ അത് തൃപ്തരായിരുന്നു.

3.9 തദ്ദേശീയവും പരമ്പരാഗതവുമായ വ്യവസായങ്ങളുടെ നാശത്തിനിടയിൽ, ആധുനിക വ്യവസായങ്ങളുടെ ആവിർഭാവവും സേവന മേഖലകളുടെ വളർച്ചയും 19-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാന ദശകത്തിൽ തൊഴിലാളിവർഗത്തിന്റെയും ട്രേഡ് യൂണിയൻ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെയും വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി. 1907 ലെ ഇന്ത്യൻ ടെക്സ്റ്റൈൽ തൊഴിലാളികളുടെ പണിമുടക്ക് അന്താരാഷ്ട്ര ശ്രദ്ധ നേടി. ലെനിൻ പോലും അതിനെ പ്രശംസിക്കുകയുണ്ടായി. ഒക്‌ടോബർ വിപ്ലവം ലോകമെമ്പാടുമുള്ള തൊഴിലാളിവർഗത്തിനും ദേശീയ വിമോചന പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്കും പുതിയ ഉണർവേകി. അതിന്റെ അനുരണനങ്ങൾ ഇന്ത്യയിലും ഉണ്ടായി. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ രൂപീകരണവും ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ആവിർഭാവവും കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ പ്രസ്ഥാനത്തെ ആവേശഭരിതമാക്കി. സമ്പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന ആവശ്യം സ്വീകരിക്കാൻ കോൺഗ്രസിനെപ്പോലും അത് നിർബന്ധിതമാക്കി. 1920-കളുടെ ആദ്യപകുതി, ബ്രിട്ടനോട് ദാസ്യമനോഭാവവും, ഫാസിസത്തോടും നാസിസത്തോടും ഉറ്റ സൗഹൃദവും പുലർത്തിയ ആർഎസ്എസിന്റെ ആവിർഭാവത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. 1920-കളിൽ ഭഗത് സിംഗ് നയിച്ചതു പോലുള്ള വിവിധങ്ങളായ വിപ്ലവധാരകൾ ഉയർന്നുവന്നു. തൊട്ടു കൂടായ്മക്കു വിധേയമായ മർദ്ദിതരുടെ നേതാവെന്ന നിലയിൽ അംബേദ്കർ രാഷ്ട്രീയ രംഗത്തേക്ക് വരികയും, ആർഎസ്എസ് പിന്നീട് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയായി നിർദ്ദേശിച്ച മനുസ്മൃതി അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ പരസ്യമായി കത്തിക്കുകയും ചെയ്തു.

3.10 തുടർന്നുള്ള ദശാബ്ദങ്ങളിൽ തൊഴിലാളിവർഗ സമരങ്ങളുടെയും ഫ്യൂഡൽ വിരുദ്ധ സമരങ്ങളുടെയും കുതിച്ചുചാട്ടം ദൃശ്യമായി. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ നയിച്ച ഈ സമരങ്ങളിൽ പലതും കൊളോണിയൽ, അർദ്ധ കൊളോണിയൽ, ആശ്രിത രാജ്യങ്ങളിലെ ജനകീയ ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കോമിന്റേണിന്റെ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശക തത്വങ്ങളാൽ സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടതായിരുന്നു. ജാതി ഉന്മൂലനത്തിനുള്ള സമൂർത്ത സമീപനമുൾപ്പെടെ സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധ, ജനകീയ ജനാധിപത്യ ലക്ഷ്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ കാഴ്ചപ്പാട് മുന്നോട്ട് വച്ചുകൊണ്ട് 1930-ൽ സിപിഐ തയ്യാറാക്കിയ “പ്രവർത്തന രേഖ” (Draft Platform for Action) എന്ന രേഖയും ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് കാണേണ്ടതാണ്. 1930 കളിൽ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാരും അംബേദ്കറും തമ്മിൽ ഊഷ്മളമായ ബന്ധം നിലനിന്നിരുന്നു, 1930 കളുടെ അവസാനം വരെ ഇരുവരും സംയുക്തമായി നിരവധി തൊഴിലാളി സമരങ്ങളിൽ പങ്കെടുത്തു.

3.11 എന്നിരുന്നാലും, കൊളോണിയൽ ഭരണാധികാരികളുടെ പരിരക്ഷയിലും സാമ്പത്തിക സംരക്ഷണത്തിലും അക്കാലത്ത് ഭീമമായ തോതിൽ സമ്പത്ത് കുന്നുകൂട്ടി വളർന്നുവന്ന വൻകിട ബൂർഷ്വാസിയുടെ ദല്ലാൾ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ ധാരണ വികസിപ്പിക്കുന്നതിൽ സിപിഐ നേതൃത്വം പരാജയപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യയുടെ ജാതിവ്യവസ്ഥയെ ഉപരിഘടനയിലെ ഒരു പ്രതിഭാസമായി വിലയിരുത്തിക്കൊണ്ടുള്ള യാന്ത്രിക സമീപനവും ജാതി വ്യവസ്ഥ ഇന്ത്യയുടെ സാമൂഹിക രൂപവൽകരണവുമായി എങ്ങനെ ഇഴചേർന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ ഉണ്ടായ പരാജയവും,  കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ തൊഴിലാളിവർഗത്തിന്റെയും മർദ്ദിതരുടെയും പോരാട്ടങ്ങൾ നയിക്കാനും അതുവഴി സ്വാതന്ത്ര്യസമരപ്രസ്ഥാനത്തിൽ സ്വന്തം നേതൃത്വം സ്ഥാപിച്ചെടുക്കാനും അശക്തരാക്കി. കൊളോണിയൽ അടിച്ചമർത്തലിൽ നിന്നുള്ള മോചനത്തിനായുള്ള ഇന്ത്യൻ ജനതയുടെ പോരാട്ടത്തിന്റെ നേതൃത്വം കോൺഗ്രസിനും മുസ്ലീംലീഗിനും അടിയറവെക്കുന്നതിന് സമമായിരുന്നു അത്. ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യാ സമരത്തോടുള്ള അതിന്റെ യാന്ത്രിക സമീപനവും വലിയ ദോഷം ചെയ്തു. തെലങ്കാന-തേഭാഗ-പുന്നപ്ര-വയലാർ സമരങ്ങൾക്ക് സിപിഐ നേതൃത്വം നൽകുകയും ബ്രിട്ടീഷ് കൊളോണിയലിസത്തിനെതിരായ നാവിക കലാപത്തിൽ സജീവ പങ്ക് വഹിക്കുകയും ചെയ്തെങ്കിലും മുൻകാല തെറ്റുകൾ തിരുത്താൻ ഒരു ശ്രമവും ഉണ്ടായില്ല.

3.12 അമേരിക്കയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടപ്പായ ‘അപകോളനിവൽക്കരണം’ അടിസ്ഥാനമാക്കി ആഗോള തലത്തിൽ ഗുണപരമായ പരിവർത്തനങ്ങൾ നടന്നുകൊണ്ടിരുന്ന യുദ്ധാനന്തര പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ഔപചാരിക രാഷ്ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തെ മതാടിസ്ഥാനത്തിൽ രണ്ട് രാജ്യങ്ങളായി വിഭജിക്കുന്നതിൽ ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്വവാദികൾ വിജയിച്ചു. എന്നാൽ, സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ കൊളോണിയൽ ഘട്ടത്തിൽ നിന്ന് നവകൊളോണിയൽ ഘട്ടത്തിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനത്തിലെ അധികാരക്കൈമാറ്റത്തിന്റെ സ്വഭാവം ശരിയായി മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ സിപിഐ വീണ്ടും പരാജയപ്പെട്ടു. 1947 ജൂണിലെ അതിന്റെ പ്രമേയം മൗണ്ട് ബാറ്റൺ പദ്ധതിയെ “ദേശീയ മുന്നേറ്റത്തിനുള്ള പുതിയ അവസരങ്ങൾ” തുറക്കുന്നതായി വിശേഷിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ, 1947 സെപ്റ്റംബറിലെ കോമിൻഫോം പ്രമേയത്തെ പിന്തുടർന്ന്, “സാമ്രാജ്യത്വ ഫ്യൂഡൽ-ബൂർഷ്വാ കൂട്ടുകെട്ടിലേക്ക്” രാഷ്ട്രീയ അധികാരം കൈമാറിയതായി ഡിസംബറിൽ അതു വ്യാഖ്യാനിച്ചു. 1951-ൽ പുറപ്പെടുവിച്ച പാർട്ടി രേഖകൾ ഈ വർഗ നിലപാടിനെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. എന്നാൽ പിന്നീട്, “സാമ്രാജ്യത്വപാളയം ദുർബ്ബലപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു ” എന്ന ക്രൂഷേവിയൻ നിലപാട് അംഗീകരിച്ച 1956 ലെ സിപിഐയുടെ നാലാം കോൺഗ്രസ്, വലിയൊരു നയവ്യതിയാനത്തിലൂടെ “ഇന്ത്യ രാഷ്ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയിരിക്കുന്നു” എന്ന നിലപാടിലേക്കെത്തുകയുണ്ടായി.

3.13 1947-ലെ അധികാരക്കൈമാറ്റത്തിനു ശേഷം, സാമ്രാജ്യത്വസേവകരായ ദല്ലാൾ ബ്യൂറോക്രാറ്റിക് ബൂർഷ്വാ-വൻകിട ഭൂപ്രഭു വർഗങ്ങളുടെ താൽപ്പര്യങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന കോൺഗ്രസ് സർക്കാർ, രാജ്യ ഭേദമെന്യേ എല്ലാസാമ്രാജ്യത്വ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും വൻതോതിൽ വിദേശ മൂലധനത്തിന്റെ കടന്നു കയറ്റത്തിനായി രാജ്യത്തെ  തുറന്നുകൊടുത്തു. സ്വാതന്ത്ര്യ സമര കാലത്ത് വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ട “ഭൂമി മണ്ണിൽ പണിയെടുക്കുന്നവർക്ക്” എന്ന അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ഭൂപരിഷ്കരണം നടപ്പിലാക്കാൻ അവർ വിസമ്മതിച്ചു; ജമീന്ദാരി സമ്പ്രദായം നിർത്തലാക്കുന്നതുൾപ്പെടെയുള്ള പഴയ ഫ്യൂഡൽ ഭൂബന്ധങ്ങളിൽ  മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുന്ന ഉപരിപ്ലവമായ ചില ഭൂപരിധിനിയമങ്ങളിൽ മാത്രമൊതുക്കി. ഫലത്തിൽ, കർഷകർക്കും മണ്ണിൽ പണിയെടുക്കുന്നവർക്കും ഭൂമി ലഭ്യമാക്കാതെ, പഴയ ജമീന്ദാർമാരും ഫ്യൂഡൽ ഭൂപ്രഭുക്കന്മാരും മുതലാളിത്ത കർഷകരായും ഒരു പുതിയ കാർഷിക ബൂർഷ്വാ വർഗമായും രൂപാന്തരപ്പെടുന്നതിനു വഴിയൊരുക്കി. തുടർന്നുള്ള കാലയളവിൽ ഹരിതവിപ്ലവം നടപ്പാക്കുന്നതിനുള്ള അടിത്തറയായി ഈ വർഗ്ഗം മാറി. പുതിയ കാർഷിക സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ, നിവേശങ്ങൾ (inputs), അഗ്രിബിസിനസ് കമ്പോള ശക്തികൾ എന്നിവയടക്കം ഫിനാൻസ് മൂലധനത്തിന്റെ കാർഷികമേഖലയിക്കുള്ള കടന്നുകയറ്റത്തിന് ഇത് വഴിയൊരുക്കി. തൽഫലമായി, ഫ്യൂഡലിസത്തെ സാമൂഹിക അടിത്തറയായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന മുൻ കൊളോണിയൽ നയം സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ നവകൊളോണിയൽ ഘട്ടത്തിൽ അപ്രസക്തമായി.

3.14 യുദ്ധാനന്തരം ആഗോള തലത്തിൽ സാമ്രാജ്യത്വം നടപ്പാക്കിയ കെയ്‌നീഷ്യൻ ക്ഷേമരാഷ്ട്ര നയങ്ങൾക്ക് അനുസൃതമായി, നെഹ്‌റുവിയൻ നയങ്ങൾക്ക് കീഴിൽ ഇന്ത്യൻ ഭരണക്രമവും പിന്തുടർന്നത് ആസൂതണം, പൊതുമേഖല, ക്ഷേമ നടപടികൾ തുടങ്ങിയ ഭരണകൂട നേതൃത്വത്തിലുള്ള വികസനമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, 1970-കളിൽ സ്റ്റാഗ് ഫ്ലേഷന്റെ (ഉത്പാദന മുരടിപ്പും നാണയപ്പെരുപ്പവും ഒരുമിച്ച് വരുന്ന പ്രതിഭാസം) രൂപത്തിൽ സാമ്രാജ്യത്വ പ്രതിസന്ധി വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും കെയ്‌നീഷ്യൻ ക്ഷേമരാഷ്ട്ര നയം ഉപേക്ഷിക്കുകയും നവലിബറലിസത്തെ ആശ്ലേഷിക്കുകയും ചെയ്തതിനെത്തുടർന്ന്, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടവും നവലിബറൽ നയങ്ങളിലേക്ക്, പ്രത്യേകിച്ചും അടിയന്തരാവസ്ഥക്കു ശേഷം, നീങ്ങാൻ തുടങ്ങി. 1990-കൾ മുതലുള്ള ശീതയുദ്ധാനന്തര ഘട്ടത്തിൽ, ഉദാരവൽക്കരണം-സ്വകാര്യവൽക്കരണം-ആഗോളവൽക്കരണം വഴി നവലിബറലിസം ലോകമെമ്പാടും വ്യാപിച്ചപ്പോൾ, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടവും നെഹ്‌റുവിയൻ നയങ്ങൾ ഔപചാരികമായി ഉപേക്ഷിച്ച് എല്ലാ മേഖലകളിലും ഐഎംഎഫ്-ലോകബാങ്ക്-ഡബ്ല്യുടിഒ തീട്ടൂരങ്ങൾ പിന്തുടരാൻ തുടങ്ങി. വികസനത്തിന്റെ ചാലക ശക്തി, ക്ഷേമദാതാവ് എന്നീ നിലകളിലുള്ള ഭരണകൂടത്തിന്റെ പങ്ക് ഒരു കോർപ്പറേറ്റ് സഹായിയുടെ (facilitator) രൂപത്തിലുള്ള നവലിബറൽ പങ്കിന് വഴിമാറി. ബഹുരാഷ്ട്രകമ്പനികൾക്കും അവയുടെ ജൂനിയർ പങ്കാളികളായ ഇന്ത്യൻ വൻകിട ബൂർഷ്വാസിക്കും, അങ്ങേയറ്റം ഉദാരമായ തൊഴിൽ-നികുതി വ്യവസ്ഥകൾ മുന്നോട്ട് വെച്ചു. ഇവർക്ക് പരിസ്ഥിതിയെയും പ്രകൃതിവിഭവങ്ങളെയും കൊള്ളയടിക്കാനുള്ള സമ്പൂർണ സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകി.

3.15 ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ പരമാവധി കോർപ്പറേറ്റ് സമ്പത്ത് സമാഹരണമെന്ന നവലിബറലിസത്തിൽ അന്തർലീനമായ യുക്തിക്കനുസൃതമായി, 1990-കൾ മുതലുള്ള ഇന്ത്യയിലെ നവലിബറലിസത്തിന്റെ മൂന്ന് ദശാബ്ദങ്ങൾ, ഊഹമൂലധന മേഖലയുടെ വികാസത്തിനും അപവ്യവസായവൽക്കരണത്തിലൂടെ ഉൽപാദന സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുടെ ആപേക്ഷിക മുരടിപ്പിനും കാരണമായി. മഹാ ഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന തൊഴിലാളികളും അദ്ധ്വാനിച്ചു ജീവിക്കുന്നവരും തൊഴിലാളിവർഗം പോരാടി നേടിയ അവകാശങ്ങളെല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട്, ദ്രുതഗതിയിൽ വളരുന്ന അനൗപചാരികവും അസംഘടിതവുമായ മേഖലകളെ ആശ്രയിക്കാൻ നിർബന്ധിതരായി. ഇന്ത്യയിലെ പകുതിയോളം ജനങ്ങൾ ഇപ്പോഴും കൃഷിയിലും അനുബന്ധ മേഖലകളിലുമായി ഉപജീവനം കണ്ടെത്തുന്നു. ഡിജിറ്റൈസേഷൻ ഉൾപ്പെടെ സാമ്രാജ്യത്വ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള എല്ലാ നൂതന സാങ്കേതികവിദ്യകളും തൊഴിലാളികളെ അമിതചൂഷണത്തിന് വിധേയമാക്കാനും അവരുടെ കൂട്ടായ വിലപേശൽ ശക്തി ഇല്ലാതാക്കി യഥാർത്ഥ കൂലി കുറയ്ക്കാനുമായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു.  അതിന്റെ പരിണിതഫലമായി സമ്പത്തു കേന്ദ്രീകരണവും ദാരിദ്ര്യവും തൊഴിലില്ലായ്മയും അസമത്വവും അഴിമതിയും ഭീതിജനകമായ തോതിൽ വളരുന്നതോടൊപ്പം അവയുടെ സാംസ്കാരിക മാനങ്ങളായി ക്രിമിനൽ – മാഫിയാവൽക്കരണമടക്കം സാമൂഹമാകെ വാപകമാവുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. രാജ്യത്തിന്റെ സമ്പത്തും വരുമാനവും വർദ്ധമാനമായി ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ശതകോടീശ്വരന്മാരിൽ കൂടുതൽ കൂടുതൽ കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടുകയും, ബഹുരാഷ്ട്ര കമ്പനികൾ അഭൂതപൂർവമായ തോതിൽ സമ്പത്ത് അന്യനാടുകളിലേക്ക് കടത്തിക്കൊണ്ട് പോവുകയും ദേശീയ സമ്പത്ത് വിദേശ നികുതി വെട്ടിപ്പ് കേന്ദ്രങ്ങളിൽ നിക്ഷേപിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന പ്രവണത ശക്തിപ്പെടുന്നു. ബഹുഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന പരമദരിദ്രരുടേയും അശരണരുടെയും ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഊഷര ഭൂമിയായി ഇന്ത്യ മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

3.16 2014-ൽ ആർ.എസ്.എസ് നിയന്ത്രിക്കുന്ന നവ-ഫാസിസ്റ്റ് മോദി ഗവൺമെന്റ് അധികാരത്തിലേറിയതു മുതൽ, 1990-കൾ മുതൽ പിന്തുടരുന്ന നവലിബറൽ-കോർപ്പറേറ്റു വൽക്കരണം വിനാശകരമാം വിധം തീവ്രവലത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു. ഭരണകൂട നേതൃത്വത്തിലുള്ള വികസനത്തിന്റെ അവശേഷിക്കുന്ന പ്രതീകമായ ആറര പതിറ്റാണ്ടിലേറെ പഴക്കമുള്ള ആസൂത്രണ കമ്മീഷൻ മോദി ഭരണം പിരിച്ചുവിട്ടു. ഏറ്റവും അഴിമതിക്കാരായ കോർപ്പറേറ്റ് ശതകോടീശ്വരന്മാരുടെ കൈവശമുള്ള കണക്കിൽപ്പെടാത്ത ഭീമമായ പണം വെളുപ്പിക്കാൻ, അഴിമതിക്കെതിരായ മിന്നലാക്രമണം എന്ന പേരിൽ നോട്ട് നിരോധനം അടിച്ചേൽപ്പിച്ചു. സാധാരണക്കാരുടെ ധമനികളിൽ അവശേഷിച്ചതും അതിലൂടെ ഊറ്റിയെടുത്തു. അനൗപചാരിക മേഖലകളുടെ ജീവരക്തമായ എല്ലാ ദൈനംദിന പണമിടപാടുകളും നിഷേധിച്ചുകൊണ്ട് സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ സ്തംഭനാവസ്ഥയിലേക്ക് നയിച്ചു. തുടർന്ന് ജിഎസ്ടി നടപ്പാക്കുക വഴി സംസ്ഥാന സർക്കാരുകളുടെ ഫെഡറൽ വിഭവസമാഹരണാവകാശം ഇല്ലാതാക്കുകയും നികുതിഭാരം സാധാരണക്കാരുടെ ചുമലിലേക്ക് മാറ്റുകയും ചെയ്തു. അതേസമയം, ഇന്ത്യൻ കോർപ്പറേറ്റ് നികുതി നിരക്കുകൾ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ നിലയിലേക്ക് താഴ്ത്തി. ഇതിനെല്ലാം മകുടം ചാർത്തുമാറ്. ഓഹരി വിറ്റഴിക്കൽ എന്ന പേരിൽ എല്ലാ പൊതുമേഖലകളും വിദേശ, നാടൻ കോർപ്പറേറ്റുകൾക്ക് ചുളുവിലക്ക് വിറ്റു തുലക്കുന്ന ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വിറ്റഴിക്കൽ പരിപാടി മോദി ഭരണം തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നവലിബറൽ കോർപ്പറേറ്റ് വൽക്കരണത്തിന്റെ അവിഭാജ്യ ഘടകമെന്ന നിലയിൽ അഴിമതി ഭരണവ്യവസ്ഥയുടെ എല്ലാ തലങ്ങളിലേക്കും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നു.

3.17  കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ അനിയന്ത്രിതമായ കടന്നുകയറ്റത്തിനുള്ള തടസ്സങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കാൻ, കാവി-കോർപ്പറേറ്റ് ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണകൂടം ഇന്ത്യയിൽ നിലനിന്നിരുന്ന 44 തൊഴിൽ നിയമങ്ങൾക്ക് പകരം നാല് ലേബർ കോഡുകൾ ആവിഷ്കരിച്ചു കൊണ്ട് തൊഴിലാളികളുടെ എല്ലാ ജനാധിപത്യ അവകാശങ്ങളും കവർന്നെടുത്തു. തൊഴിൽ സമയം എട്ട് മണിക്കൂറിലധികമായി വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതും ഇവയിൽപ്പെടുന്നു. വർഷങ്ങളായി നവലിബറൽ നയങ്ങൾ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന്റെ ഫലമായി 52 കോടി വരുന്ന ഇന്ത്യൻ തൊഴിലാളിവർഗത്തിൽ 95 ശതമാനവും, അതിവേഗം വളരുന്ന അസംഘടിത/അനൗപചാരിക മേഖലയിലാണ് തൊഴിലെടുക്കുന്നത്. പ്രകൃതിയെ  കൊള്ളയടിക്കുന്നതിന് കോർപ്പറേറ്റുകൾക്ക് തടസ്സമായി നിന്നിരുന്ന എല്ലാ പാരിസ്ഥിതിക നിയന്ത്രണങ്ങളും എടുത്തുകളഞ്ഞു. 2020 ലെ പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസനയം (NEP-2020) വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ കോർപ്പറേറ്റ് – കാവിവൽക്കരണത്തിനായി ആവിഷ്കരിച്ചതാണ്. ലോകത്തെ ചരിത്രപ്രധാനവും ഏറ്റവും നീണ്ടുനിന്നതുമായ കർഷകസമരത്തിലേക്ക് നയിച്ച മൂന്ന് കരിനിയമങ്ങളിലൂടെ, കൃഷി, ഭൂവുടമസ്ഥത, കാർഷിക വിപണനം തുടങ്ങി കൃഷിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഭക്ഷ്യ സുരക്ഷയും കോർപ്പറേറ്റ് അഗ്രിബിസിനസിന്റെ നീരാളിപ്പിടിത്തത്തിൻ കീഴിലാക്കാനുള്ള നീക്കത്തിലേർപ്പെട്ടു. തൽഫലമായി, കൃഷിഭൂമിയിൽനിന്നും കൃഷിയിൽനിന്നു തന്നെയും കർഷകർ പുറന്തള്ളപ്പെടുകയാണ്. കൊവിഡ്-19 മഹാമാരിയെ നേരിടാനെന്ന പേരിൽ, ലോകത്തേറ്റവും കർക്കശവും ബലപ്രയോഗത്തിലൂടെ ജനങ്ങൾക്കു മേൽ അടിച്ചേല്പിച്ചതുമായ മോദി സർക്കാരിന്റെ ലോക് ഡൗൺ  ഇന്ത്യ കണ്ടതിൽ വെച്ചേറ്റവും വലിയ അപവ്യവസായകവൽക്കരണത്തിനും തൊഴിലില്ലായ്മയ്ക്കും സാമ്പത്തിക മുരടിപ്പിനും ഊഹമൂലധന വികാസത്തിനും സംജാതമായിരിക്കുന്നു. ഈ പ്രതിസന്ധിക്കിടയിലും, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടത്തിന് ഉയർന്ന മധ്യവർഗത്തിന്റെയും കോർപ്പറേറ്റ് മാധ്യമങ്ങളുടെയും വലിയ പിന്തുണയുണ്ട്.

3.18 അതിനിടയിൽ, ഉൽപ്പാദനത്തിന്റെ സാർവ്വദേശീയവൽക്കരണവും ഊഹ മൂലധനത്തിന്റെ ആഗോള ഉദ്ഗ്രഥനവും, വളർന്നുവരുന്ന ഇന്ത്യൻ കോർപ്പറേറ്റ് ശതകോടീശ്വരന്മാരിൽ പലരെയും സാങ്കേതികവിദ്യയും വിപണിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സാമ്രാജ്യത്വത്തോടുള്ള ആശ്രിതത്വം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് തന്നെ ബഹുരാഷ്ട്ര കമ്പനികളുടെ ജൂനിയർ പങ്കാളികളാകാൻ പ്രാപ്തരാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെ ആഭ്യന്തരവും വൈദേശികവുമായ നയതീരുമാനങ്ങൾ ഇപ്പോഴും നവകൊളോണിയൽ-നവലിബറൽ സ്ഥാപനങ്ങളുടെ ആജ്ഞകൾക്ക് വിധേയമാണ്. ഇതിന് അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ പ്രത്യാഘാതങ്ങളുമുണ്ട്. അന്തർ-സാമ്രാജ്യത്വ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെയും ആഗോള അധികാര സന്തുലിതാവസ്ഥയിലെ മാറ്റങ്ങളുടെയും, വിപണി, അസംസ്‌കൃത വസ്തുക്കൾ, നിക്ഷേപ മാർഗങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്കായി വിവിധ സാമ്രാജ്യത്വ ശക്തികൾ തമ്മിലുള്ള കഴുത്തറപ്പൻ മത്സരത്തിന്റെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം സാമ്രാജ്യത്വശക്തികളുമായി വിലപേശാനുള്ള ഗണ്യമായ ശേഷിയും നേടിയിട്ടുണ്ട്. ശീതയുദ്ധാനന്തര നവലിബറൽ കാലത്ത് സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ ശിഥിലമായതോടെ, യുഎസ് സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ജൂനിയർ പങ്കാളി എന്ന നിലയിലും അതിന്റെ തന്ത്രപരമായ സഖ്യകക്ഷി എന്ന നിലയിലും, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം ദക്ഷിണേഷ്യയിൽ അതിന്റെ വല്യേട്ടൻ കുതന്ത്രങ്ങൾ ശക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇതാകട്ടെ, ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടം പിന്തുടരുന്ന ഒട്ടു മൊത്തത്തിലുള്ള പുത്തൻകൊളോണിയൽ ആശ്രിതത്വത്തിന്റെ വിശാലമായ ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിൽ തന്നെയാണു താനും.

3.19 സർവതല സ്പർശിയായ കോർപ്പറേറ്റുവൽക്കരണവും മുകളിൽ നിന്നും കെട്ടിയേൽപ്പിച്ച മുതലാളിത്ത ബന്ധങ്ങളും ഫ്യൂഡൽ അവശിഷ്ട മൂല്യങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനുപകരം അവയുമായി ഉദ്ഗ്രഥിച്ച്, കൂടുതൽ പ്രാകൃത രൂപങ്ങളിൽ പിന്തിരിപ്പൻ നിലപാടുകൾ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന് കാരണമായിരിക്കുന്നു. കാവി-കോർപ്പറേറ്റ് ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണകൂടം എല്ലാ പ്രാകൃത, ഫ്യൂഡൽ, ജാതീയ, പുരുഷാധിപത്യ ആക്രമണങ്ങളെയും പുതിയതും തീവ്രവുമായ രീതിയിൽ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. തൽഫലമായി, ദളിതരും ആദിവാസികളും സ്ത്രീകളും ന്യൂനപക്ഷങ്ങളും ഇപ്പോഴും കൂടുതൽ അടിച്ചമർത്തലിന് വിധേയരാകുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും, ബ്രാഹ്മണ്യ പ്രത്യയശാസ്ത്രവും സംസ്കാരവും ശക്തിപ്പെടുത്തിയ ജാതീയതയും തൊട്ടുകൂടായ്മയും കോർപ്പറേറ്റുവൽക്കരണവുമായി സമന്വയിപ്പിക്കപ്പെട്ട് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിലും ശാസ്ത്ര ഗവേഷണ സ്ഥാപനങ്ങളിലും ഉൾപ്പെടെ സർവ്വവ്യാപിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിന്റെ ഏറ്റവും നിർണായകമായ കടമകളിലൊന്നായ ജാതി ഉന്മൂലനത്തിനായുള്ള വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാത്ത പോരാട്ടത്തിന് തയ്യാറാകാൻ ഈ സാഹചര്യം നിർബന്ധിതമാക്കുന്നു. ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെയും സമൂഹത്തിന്റെയും രക്ഷാകർതൃത്വത്തിൽ തഴച്ചുവളരുന്ന എല്ലാ പുരുഷാധിപത്യ സ്ഥാപനങ്ങളെയും ഘടനകളെയും ഇല്ലാതാക്കുക എന്നത് ജനാധിപത്യവൽക്കരണത്തിന്റെ മറ്റൊരു നിർണായക കടമയാണ്.

3.20 അതിനിടയിൽ, ഭരണകൂടത്തിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള വികസനം എന്ന നെഹ്‌റുവിയൻ ക്ഷേമരാഷ്ട്ര സമീപനം ഉപേക്ഷിച്ചതും കോർപ്പറേറ്റ് നിർവ്വാഹകൻ (facilitator) എന്ന നിലയിലേക്കുള്ള ഭരണകൂടത്തിന്റെ പരിവർത്തനവും ജാതി-അധിഷ്‌ഠിത ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ അന്തർലീനമായ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളും സംഘർഷങ്ങളും വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് കാരണമായി. 1980-കളിൽ വന്ന മണ്ഡൽ കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ട്, അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരുടെ ദയനീയമായ അവസ്ഥ മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിന് ഭൂപരിഷ്കരണം, സംവരണം, സാമൂഹിക നീതി ഉറപ്പാക്കൽ എന്നിവ ശുപാർശ ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാൽ, അവ നടപ്പാക്കുന്നതിനുപകരം, തങ്ങളുടെ ജാതിമത വോട്ട് ബാങ്ക് രാഷ്ട്രീയത്തിന് അനുസൃതമായി അത് പ്രയോജനപ്പെടുത്താനാണ് ഭരണവർഗ പാർട്ടികൾ ശ്രമിച്ചത്. ബ്രാഹ്മണ്യ മനുവാദം എപ്പോഴും ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുകയും അതിനാൽ മണ്ഡൽ ശുപാർശകളെ  ശക്തമായി എതിർക്കുകയും ചെയ്ത കാവി ശക്തികൾ അതിനെതിരെ മന്ദിർ പ്രശ്‌നത്തെ മുന്നോട്ട് വെച്ചു കൊണ്ട് സമൂഹത്തിൽ രൂക്ഷമായ ജാതി ധ്രുവീകരണവും ജാതി വിദ്വേഷവും സൃഷ്ടിച്ചു. തത്ഫലമായുണ്ടായ സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയ സംഘർഷങ്ങൾ മുതലെടുത്താണ്, “സാമ്പത്തിക സംവരണം”, “ക്രീമി ലെയർ” പോലുള്ള നീക്കങ്ങളിലൂടെ ജാതി അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള സംവരണം എന്ന ആശയത്തെ തന്നെ അട്ടിമറിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ശക്തിപ്പെട്ടത്. ഇതോടൊപ്പം പൊതുമേഖലയുടെ വെട്ടിച്ചുരുക്കലും സ്വകാര്യ കോർപ്പറേറ്റ് മേഖലയുടെ വളർച്ചയും മർദ്ദിത ജാതികളുടെ ജനാധിപത്യ അവകാശമായ സംവരണത്തിന്റെ വ്യാപ്തി കൂടുതൽ വെട്ടിക്കുറച്ചു.

3.21 ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ദീർഘിച്ച ചരിത്രമുള്ള, ഏറ്റവും വലിയ ഫാസിസ്റ്റ് സംഘടനയായ ആർഎസ്‌എസിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഇന്ത്യയിൽ നവഫാസിസത്തിന്റെ ആവിർഭാവം നവലിബറലിസത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് ശക്തമാകുന്നത്. 1970-കളുടെ മധ്യത്തിലെ അടിയന്തരാവസ്ഥ മുതലെടുത്ത് രാജ്യത്തെ രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക അസ്ഥിരതയുടെയും വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ മൂർച്ഛിച്ചതിന്റെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ആർഎസ്എസ് പൊതുശ്രദ്ധയിൽ വരികയും ജനസംഘത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ബിജെപിയെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയും, ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയായി മാറുകയും ചെയ്തു. കോൺഗ്രസിന്റെ മൃദുഹിന്ദുത്വ സമീപനവും നവലിബറൽ രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക സാഹചര്യവും ഫലപ്രദമായി ഉപയോഗപ്പെടുത്തി, രാമജന്മഭൂമി പ്രസ്ഥാനം, 1992-ൽ ബാബറി മസ്ജിദ് തകർക്കൽ, 1998-2004 കാലത്ത് ബി.ജെ.പി ഭരണം, 2002ലെ ഗുജറാത്ത് മുസ്ലീം നരഹത്യ, 2014-ൽ മോദി ഭരണത്തിന്റെ ആധിപത്യവും തുടർന്ന് 2019-ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ മോദിയുടെ രണ്ടാം ഭരണത്തിനുള്ള തകർപ്പൻ വിജയവും തുടങ്ങി നീണ്ട ഒരു പ്രക്രിയയിലൂടെ  ആർഎസ്എസ്  അതിന്റെ  ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണം ഇന്ത്യയിൽ സ്ഥാപിക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചു.

3.22 അതിന്റെ പ്രകടനമെന്ന നിലയിൽ, ഭരണഘടനാപരവും ഭരണപരവും വിദ്യാഭ്യാസപരവുമായ എല്ലാ സ്ഥാപനങ്ങളും ഈ ഫാസിസ്റ്റ് പരിവർത്തനത്തിന് അനുയോജ്യമായി കാവിവൽക്കരിക്കപ്പെടുകയാണ്. ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 370 റദ്ദാക്കി കശ്മീരിനെ നിർബന്ധിതമായി ഇന്ത്യൻ യൂണിയനിലേക്ക് സംയോജിപ്പിക്കുക, ബാബറി മസ്ജിദ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് തന്നെ രാമക്ഷേത്രം പണിയുക, പൗരത്വ നിയമം ഭേദഗതി ചെയ്ത് മുസ്ലീങ്ങളെ രണ്ടാംതരം പൗരന്മാരാക്കുക, നിരന്തരമായ നിരവധി ഇടപെടലുകളിലൂടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തെയും സംസ്‌കാരത്തെയും കാവിവൽക്കരിക്കുക, ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ എല്ലാ ഫെഡറൽ വ്യവസ്ഥകളെയും തുരങ്കം വെയ്ക്കുക, തുടങ്ങിയ നടപടികളിലൂടെ, ഹിന്ദുരാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കുക എന്ന ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് ആർഎസ്എസ് നീങ്ങുകയാണ്. ഇന്ത്യയുടെ ബഹു ദേശീയ, ബഹുഭാഷ, ബഹുസംസ്‌കാര, ബഹുവംശ, ബഹുമത സത്തയ്ക്ക് മേൽ ഒരു പാൻ-ഇന്ത്യൻ ഹിന്ദുത്വഏകത്വം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുകയും യുക്തിസഹവും ശാസ്ത്രീയവുമായ ചിന്തകൾ ഉൾപ്പെടെ ആധുനികതയുടെ എല്ലാ മൂല്യങ്ങളെയും നിരാകരിക്കുകയും, ജീർണ്ണിച്ച പാരമ്പര്യവാദത്തെയും പിന്തിരിപ്പത്വത്തെയും വളർത്തുകയും, വിയോജിപ്പുകളെയും വിമതസ്വരങ്ങളെയും രാജ്യദ്രോഹമായി കണക്കാക്കുകയും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാരെയും പുരോഗമന-ജനാധിപത്യ ശക്തികളെയും തകർക്കാൻ ലക്ഷ്യം വെയ്ക്കുകയും, എല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി കോർപ്പറേറ്റ് ഫിനാൻസ് മൂലധനവുമായി വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാതെ സ്വയം സമന്വയിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട്, ആർഎസ്എസ് നേതൃത്വത്തിലുള്ള ബിജെപി ഭരണം ഒരു മാതൃകാ നവ-ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണമായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

3.23 നവലിബറലിസത്തിന് കീഴിൽ കോർപ്പറേറ്റ്-ഊഹ മൂലധനം പ്രകൃതിയെ തീവ്രമായി കൊള്ളയടിക്കുന്ന ആഗോള പ്രവണതയ്ക്ക് അനുസൃതമായി, ഈ നവലിബറൽ ഘട്ടത്തിൽ ഇന്ത്യയും അഭൂതപൂർവമായ പാരിസ്ഥിതിക വിനാശത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആഗോള കോർപ്പറേറ്റുകളുടെയും അവരുടെ ഇന്ത്യൻ ജൂനിയർ പങ്കാളികളുടെയും താല്പര്യാർത്ഥം, പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാ നിയമങ്ങളും നിയന്ത്രണങ്ങളും ഒന്നൊന്നായി എടുത്തുകളഞ്ഞിരിക്കുൽ. പരിസ്ഥിതി ലോലവും ദുർബലവുമായ പ്രദേശങ്ങൾക്കു ബാധകമായിരുന്ന നിയമങ്ങളുടെ കോർപ്പറേറ്റ് നിയമലംഘനങ്ങളും  ആവാസവ്യവസ്ഥയിൽ നിന്ന് ആളുകളെ വൻതോതിൽ കുടിയിറക്കുന്നതും നിയമവിധേയമാക്കുന്ന പുതിയ പരിസ്ഥിതി സംരക്ഷണ നിയമ ഭേദഗതി അവയിൽ ഏറ്റവും കുപ്രസിദ്ധമാണ്. വിദേശ മൂലധനം ആകർഷിക്കാനുള്ള “ബിസിനസ് സുഗമമാക്കൽ”, “നിക്ഷേപക സൗഹൃദ” നടപടികളിലെ ഒരു പ്രധാന ഇനം പാരിസ്ഥിതികമായി ഹാനികരവും വിഷമാലിന്യകരവുമായ വ്യവസായങ്ങളുടെ ഇറക്കുമതിയോടൊപ്പം കാലഹരണപ്പെട്ട ആണവ നിലയങ്ങൾ രാജ്യത്ത് കൊണ്ടുവന്നു തള്ളുക എന്നതുമാണ്. ആവാസവ്യവസ്ഥയുടെയും പരിസ്ഥിതിയുടെയും മുഴുവൻ പ്രശ്നവും കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനത്തിന്റെ കടന്നുകയറ്റവുമായി അഭേദ്യമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഈ നിർണായക ഘട്ടത്തിൽ, പ്രകൃതിയുമായി ഇണങ്ങിച്ചേർന്ന ഒരു വികസന മാതൃകയ്ക്കുള്ള മുൻകൈ പ്രവർത്തനം ജനകീയ ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും സോഷ്യലിസത്തിന്റെയും ഒഴിച്ചുകൂടാനാവാത്ത ഘടകമായി മാറിയിരിക്കുന്നു.